PROFILPELAJAR.COM

Joaquin Balaguer
Data i miejsce urodzenia	1 września 1906 ; Navarrete
Data i miejsce śmierci	14 lipca 2002 ; Santo Domingo
	Wiceprezydent Republiki Dominikany
Okres	od 16 sierpnia 1957; do 3 sierpnia 1960
Poprzednik	urząd zniesiony od 1942
Następca	Rafael Filiberto Bonnelly
	Prezydent Republiki Dominikany
Okres	od 3 sierpnia 1960; do 16 stycznia 1962
Poprzednik	Héctor Trujillo
Następca	Rafael Filiberto Bonnelly
Okres	od 1 lipca 1966; do 16 sierpnia 1978
Poprzednik	Héctor García Godoy (samozwańczo)
Następca	Antonio Guzmán Fernández
Okres	od 16 sierpnia 1986; do 16 sierpnia 1996
Poprzednik	Salvador Jorge Blanco
Następca	Leonel Fernández
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Joaquin Antonio Balaguer Ricardo (ur. 1 września 1906 w Navarrete, zm. 14 lipca 2002 w Santo Domingo) – dominikański prawnik, pisarz oraz polityk, prezydent kraju w latach 1960–1962, 1966-1978 i ponownie 1986-1996^[1]^[2].

Życiorys

W latach 20. ukończył prawo na Universidad Autónoma de Santo Domingo, krótko studiował na Sorbonie. W latach 1932–57 pracował w administracji dyktatora Rafaela Trujillo. W 1957 został wiceprezydentem Dominikany. W 1960 roku Trujillo przyznał mu urząd prezydenta. Po śmierci dyktatora w 1961 roku, Balaguer próbował zliberalizować system i doprowadził do zniesienia sankcji Organizacji Państw Amerykańskich. Reformy Balaguera budziły w społeczeństwie mieszane uczucia - dawni stronnicy Trujillo uważali, że idą za daleko, natomiast jego przeciwnicy uznali je za niewystarczające. Kraj pogrążył się w fali politycznej przemocy a w 1962 roku miejsce miał wojskowy zamach stanu. W wyniku puczu Balaguer został zmuszony do rezygnacji i wyjazdu do Stanów Zjednoczonych^[1]. W 1964 roku stanął na czele opozycyjnej Partii Reformistycznej^[2].

Do kraju powrócił po zbrojnej interwencji Stanów Zjednoczonych w 1965 roku. W 1966 roku z powodzeniem wystartował w wyborach prezydenckich. Jego rządy charakteryzowały się politycznym umiarkowaniem i stabilnym wzrostem gospodarczym dzięki któremu udało się wprowadzić niewielkie reformy społeczne. W latach 1970 i 1974 zyskał reelekcję (być może dostąpił je drogą oszustw wyborczych). Ostatnie lata jego rządów charakteryzowały się ponownym wybuchem politycznej przemocy, wzrostem inflacji i fizyczną eliminacją przeciwników. W 1978 roku przegrał wybory z kandydatem opozycji, Antonim Guzmánem Fernándezem. Bezskutecznie kandydował w 1982 roku. Do prezydentury powrócił w 1986 roku wygrywając wybory z ramienia Chrześcijańsko-Społecznej Partii Reformistycznej. Ponownie wygrał w 1990 i 1994 roku (wybory prawdopodobnie sfałszowano). W 1996 roku pod presją międzynarodową ustąpił ze stanowiska^[1]^[2].