Joachim Trier

Data i miejsce urodzenia	1 marca 1974 Kopenhaga
Zawód	reżyser scenarzysta
Lata aktywności	od 2006
Cytaty w Wikicytatach

Joachim Trier (ur. 1 marca 1974 w Kopenhadze) – norweski reżyser i scenarzysta filmowy.

Urodził się w stolicy Danii, ale dorastał w Norwegii^[1]. Pochodzi z filmowej rodziny^[1] - jego rodzice oraz dziadek zajmowali się kręceniem filmów^[2][3]. Jego dziadek Erik Lochen^[3] był reżyserem, ale przestał kręcić filmy po II wojnie światowej^[2]. Matka zrealizowała m.in. kilka filmów o emancypacji kobiet w Afryce^[2]. Ojciec Jacob Trier był dźwiękowcem^[2][3]. Młodszy brat zajmuje się kręceniem dokumentów, wcześniej zrobił również wiele teledysków muzycznych. Jest też autorem dokumentu o norweskich handlarzach bronią^[2]. Jego siostra jest fotosistką na planach filmowych^[2].

Joachim jako nastolatek był skateboardzistą rywalizującym na kilku mistrzostwach w Ameryce Północnej^[4], zaczął wtedy kręcić i produkować własne filmy na temat deskorolek^[5].

Studiował w Danii (Filmhøjskolen) oraz w Londynie (British National Film and Television School w Beaconsfield)^[1][6]. Realizował filmy reklamowe, a także krótkometrażowe: Pieta (1999), Still (2001), Procter (2002).

W pełnym metrażu zadebiutował dobrze przyjętym komediodramatem Reprise. Od początku, raz jeszcze (2006), do którego był także współautorem scenariusza^[3]. Jego bohaterami byli dwaj zaprzyjaźnieni od dziecka młodzi pisarze, próbujący opublikować swoje debiuty^[3]. Za film ten Trier otrzymał wiele międzynarodowych nagród, w tym dla najlepszego reżysera na MFF w Karlowych Warach i nagrody Discovery na MFF w Toronto^[1], jak również nagrodę Amanda^[7]. W 2007 czasopismo "Variety" uznało go jednym z "10 reżyserów, których warto obserwować"^[1][5].

Jego drugi film fabularny, Oslo, 31 sierpnia (2011), miał swoją premierę na 64. MFF w Cannes w ramach sekcji "Un Certain Regard". Następnie zaprezentowano go m.in. na MFF w Toronto i Sundance^[1][8][9]. Film zdobył kilka międzynarodowych nagród i był nominowany do nagrody Cezara dla najlepszego filmu zagranicznego^[1]. Obraz cieszył się dużym uznaniem krytyków i znalazł się na ich wielu listach najlepszych filmów 2011 roku^[10][11].

Trier zasiadał w jury sekcji "Cinéfondation" na 67. MFF w Cannes (2014)^[12], a później również w jury konkursu głównego na 75. MFF w Cannes (2022).

Następny film Triera został nakręcony w języku angielskim. W Głośniej od bomb (2015) wystąpili m.in. Jesse Eisenberg, Gabriel Byrne i Isabelle Huppert^[13]. Obraz ten został wybrany do rywalizacji o Złotą Palmę na 68. MFF Cannes.

Czwarta fabuła Triera była połączeniem horroru i thrillera. Thelma (2017) została pokazana na MFF w Toronto^[14] i została wybrana norweskim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego^[15][16]. Ostatecznie film nie zdobył jednak nominacji.

W swoich filmach skupia się na zagadnieniach takich jak tożsamość, dezorientacja, ambicja, przyjaźń^[4][17]. Kino to dla niego sztuka formy pamięci^[18], rekonstekstualizacja momentów uchwyconych^[19]. Jak twierdzi, jest zainteresowany tworzeniem kina i odkrywaniem, czym może ono być^[19]. Inspiracją są dla niego m.in. David Lynch, Ingmar Bergman, Federico Fellini, Woody Allen i Henrik Ibsen^[18][17].

• Reprise. Od początku, raz jeszcze (Reprise, 2006)
• Oslo, 31 sierpnia (Oslo, 31. august, 2011)
• Głośniej od bomb (Louder Than Bombs, 2015)
• Thelma (2017)
• Najgorszy człowiek na świecie (Verdens verste menneske, 2021)

• Fatal Strategies (1995)
• Neglection (1996)
• The Transparency Of Evil (1997)
• Passport (1998)
• Pietá (1999)
• Still (2001)
• Procter (2002)

• Joachim Trier w bazie IMDb (ang.)
• Joachim Trier w bazie Filmweb
• Joachim Trier na Facebooku