Jerzy Sylwester Muszyński

Jerzy Sylwester Muszyński
podpułkownik dyplomowany intentent podpułkownik dyplomowany intentent
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1887
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 października 1957
Wrocław

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty,
Dep. Int. MSWoj.

Stanowiska

kierownik rerefatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)
Jerzy Sylwester Muszyński
Data urodzenia

31 grudnia 1887

Starosta powiatu zbaraskiego
Okres

od 17 marca 1931
do 26 lutego 1933

Poprzednik

Jan Kaczkowski

Starosta powiatu czortkowskiego
Okres

od 27 lutego 1933
do 7 lutego 1937

Starosta powiatu stanisławowskiego
Okres

od 8 lutego 1937
do wrzesień 1939

Jerzy Sylwester Muszyński (ur. 31 grudnia 1887 w Warszawie, zm. 2 października 1957 we Wrocławiu[1]) – podpułkownik dyplomowany intendent Wojska Polskiego, starosta w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Urodził się 31 grudnia 1887[2] jako syn Piotr i Eleonory.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Od 6 sierpnia 1914 do 20 kwietnia 1915 służył w V batalionie I Brygady, następnie w szeregach 5 pułku piechoty w składzie III Brygady do rozwiązania legionów. Po kryzysie przysięgowym był oficerem Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora intendentury ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W latach 20. był oficerem w Departamencie (VII) Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, w tym w 1923 kierownikiem referatu[5][6][7]. Został awansowany do stopnia podpułkownika intendentury ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[8][9]. W międzyczasie od 1 listopada 1924[10] do 1926 kształcił się na francuskiej uczelni wojskowej École Supérieure de Ľintendance w Paryżu. Został polskim absolwentem tej uczelni uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Od stycznia 1927 do listopada 1928 pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[1]. W 1934 jako podpułkownik przeniesiony w stan spoczynku pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol[11].

Wstąpił do służby państwowej II Rzeczypospolitej. W kwietniu 1931 został mianowany starostą prowizorycznym powiatu zbaraskiego[12]. Od marca 1932 do lutego 1933 był starostą tego powiatu[1]. Od lutego 1933 był starostą powiatu czortkowskiego[1][13][14]. Z tego stanowiska został przeniesiony w 1937 na urząd starosty powiatu stanisławowskiego[1][15]. Te ostatnią funkcję pełnił do września 1939[1].

Zmarł 2 października 1957[16]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera N-1-18/19)[16].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 190–191.
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-17].
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1272.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1196.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 22.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 23.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1156.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 783.
  10. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 122 z 18.11.1924 r.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 369.
  12. ↑ 105. Ruch służbowy na obszarze Wojew. Tarnopolskiego. „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki”, s. 76, nr 5 z 1 kwietnia 1931. 
  13. ↑ 71. Ogłoszenie. „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki”, s. 56, nr 6 z 15 maja 1934. 
  14. ↑ Uroczystość poświęcenia Domu Ludowego Towarzystwa Szkoły Ludowej w Kosowie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-11-03].
  15. ↑ Nowy starosta w Stanisławowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 36 z 16 lutego 1937. 
  16. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JAN GAJEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-08].

Bibliografia