Jerzy Schoen-Wolski

porucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1892 Śmigiel
Data i miejsce śmierci	30 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1919–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	7 Pułk Ułanów Lubelskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Schoen-Wolski (ur. 8 lipca 1892 w Śmiglu, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się 8 lipca 1892 w Śmiglu, w rodzinie Bolesława i Klary z Lisewskich^[1]. Uczył się w szkole handlowej w Warszawie, a następnie w szkole realnej w Orenburgu^[2]. Później studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Tomsku^[1]. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie 5 Dywizji Strzelców Polskich na Syberii^[1]. W 1921 wrócił do Polski i został zatrudniony w Oddziale III Sztabu Generalnego, w charakterze archiwisty^[2].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 242. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[3]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi^[4], a w 1934 do 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim^[5]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 14. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[6].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. 30 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany^[2]. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty^[1].

• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[8]
• Krzyż Walecznych
• Brązowy Krzyż Zasługi

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• Zbrodnia katyńska

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.