Początkowo jegrzy specjalizowali się głównie w prowadzeniu celnego ognia z dużych odległości w odróżnieniu od piechoty liniowej prowadzącej zmasowany ogień salwowy na krótszych dystansach. Standardowo piechotę liniową wyposażano w długie gładkolufowekarabiny, zapewniające dużą (jak na tamte czasy) szybkostrzelność, jednak niską celność i donośność. Ze względu na specyfikę walki jegrzy zaopatrywani byli natomiast w sztucery wyposażone w lufy gwintowane (skrajnie zwiększające osiągi względem broni gładkolufowej), jednak bardziej kłopotliwe w ładowaniu (do gwintowanej lufy pocisk należało wbijać za pomocą młotka i stempla).[2]
Od II połowy XIX w. wraz z postępem technologicznym i masowym wyposażeniem żołnierzy wszystkich formacji w ujednolicone karabiny gwintowane, jegrzy stopniowo tracili funkcję strzelców wyborowych, przekształcając się w jednostki głównie zwiadowcze.
Jegrzy rekrutowani byli głównie spośród ludności wiejskiej z terenów słabo zurbanizowanych (ludzi na co dzień obytych z bronią palną np. myśliwych). Preferowano osoby jak na tamte czasy niewysokie (poniżej 160 cm wzrostu).[potrzebny przypis]
W armii niemieckiej w odróżnieniu od innych formacji piechoty, nakryciem głowy jegrów nie była pikielhauba, a czako[3].
