D’Alembert został upamiętniony nazwami kilku terminów naukowych w matematyce i fizyce, planetoidy, paryskiej ulicy oraz instytucji naukowej[2]. Jego twórczość była umieszczona na katolickim Indeksie ksiąg zakazanych[3].
Życiorys
D’Alembert w 1777 rokuD’Alembert – posąg umieszczony w LuwrzeTabliczka ulicy d’Alemberta w Paryżu
D’Alembert był nieślubnym synem wpływowej pisarki i kurtyzany, Claudine Guérin de Tencin, prowadzącej też znany salon literacki w Paryżu i generała artylerii Louisa-Camusa Destouchesa (1668-1726). Po urodzeniu matka pozostawiła niemowlę na stopniach kościoła St. Jean-le-Rond (niedaleko katedry Notre-Dame). Oddany do sierocińca został wkrótce adoptowany przez żonę szklarza Madame Rousseau, w której domu przebywał do 1765 r. Destouches, który chciał, by jego ojcostwo pozostało oficjalnie nieznane, łożył jednak na wykształcenie syna, a przed śmiercią zapisał mu 1200 liwrów rocznej renty.
D’Alembert uczęszczał najpierw do szkoły prywatnej; w wieku 12 lat pod wpływem rodziny ojca, wstąpił do prowadzonego przez jansenistów kolegium Czterech Narodów (znanego również jako „Collège Mazarin”), gdzie do 1735 r. studiował filozofię, prawo i sztukę. W 1735 roku obronił pracę dyplomową z mechaniki teoretycznej[4]. W późniejszym życiu kierował się regułami kartezjańskiegoracjonalizmu wpojonymi mu przez jansenistów. Choć janseniści nakłaniali młodzieńca do kariery duchownego, d’Alembert podjął studia prawnicze (uzyskując w 1738 tytuł adwokata), później medycynę.
Dorobek naukowy
Od 1754 członek, a od 1772 sekretarz Akademii Francuskiej. Współtwórca i współredaktor Wielkiej encyklopedii francuskiej, której założenia przedstawił we Wstępie do encyklopedii (1751, wydanie polskie 1954). W 1757 wskutek represji politycznych zmuszony do rezygnacji z prac nad nią.
Éléments de la musique théorique et pratique (Elementy muzyki teoretycznej i praktycznej), 1752;
Réflexions sur la musique en général et sur la musique française en particulier (Refleksje o muzyce, w szczególności o francuskiej) 1754.
Poglądy
Epistemologia i filozofia nauki
Zwolennik empiryzmu, za pewną uważał wiedzę opartą na doświadczeniach zmysłowych, które, oczyszczone przez umysł z tego, co przypadkowe, tworzyć miały podstawę pojęć ogólnych i definicji – zasadniczego elementu rozumowania nauk.
Za główne zadanie myślenia i działalności naukowej uznał porównywanie faktów lub idei i poszukiwanie związków między nimi. Dokonał podziału nauk na historię, filozofię i sztuki piękne, upatrując ich dominant odpowiednio w pamięci, rozumie i wyobraźni. Filozofii przypisał funkcje metodologiczne. Jako pierwszy zwrócił uwagę na społeczne i biologiczne uwarunkowania ludzkich pojęć i sądów o świecie. Ostatecznie skłaniał się ku sceptycyzmowi, nawet agnostycyzmowi, zakładając niepoznawalność tzw. istoty rzeczy. Przez Władysława Tatarkiewicza uważany był za przedstawiciela wczesnej fazy pozytywizmu[6].
Inne opinie
D’Alembert nie był religijny i czynnie krytykował instytucjonalną religię, zwł. kalwinizm i katolicki zakon jezuitów. Mimo to przyjmował niektóre podstawowe doktryny głoszone przez wiele religii jak istnienie:
Za podstawę moralności uznał niezmienne zasady etyczne, właściwe z natury wszystkim ludziom, a z drugiej strony – właściwie pojęty interes osobisty i społeczny[potrzebny przypis].
Niektóre prace
Okładka Traité de dynamique
1743: Traité de dynamique;
1754: Recherches sur différents points importants du système du monde;
