W wieku 21 lat wstąpił do benedyktyńskiej reformowanej Kongregacji św. Maura, która poprzez starania o poziom wykształcenia swych członków stworzyła szkołę historyczno-krytyczną w dziedzinie badań nad tekstami z zakresu duchowości i patrystyki. Po 11 latach ostatecznie osiadł w opactwie Saint Germain w Paryżu, gdzie poświęcił się badaniom autentyczności dokumentów dotyczących powstania i początków zakonu benedyktynów. Współpracował tam z Bernardem de Montfaucon. Jego praca stała się początkiem nowej dyscypliny historycznej - dyplomatyki (łac. diploma – dokument). W latach osiemdziesiątych XVII wieku na zlecenie dworu francuskiego i na jego koszt odbył kilka podróży naukowych po bibliotekach i archiwach włoskich i niemieckich, gdzie gromadził wszelkiego rodzaju materiały wiążące się z dziejami Francji.
W 1798 r. Tadeusz Czacki cytował go jako autorytet w ocenie historycznej rzetelności XIII-wiecznej Złotej Legendy Jakuba de Voragine. Nazwał go "daleko uczonym":
Ten rękopism jest to częścią zbioru żywotów świętych i bajek nabożnych, które sławny Jacob de Avoragine, inaczej a Voragine nazwany, dominikanin i arcybiskup genueński, w XIII wieku napisał. (...)
Później daleko uczony Mabillon i pracowici Bollandyści równie tego Jakóba jak Suriusza z liczby dobrych pisarzów wyłączyli.
Zawsze jednak ten rękopism dla swojej piękności będzie przyjemną biblioteki ozdobą,
↑Aneks: Uwagi Tadeusza Czackiego nad Złotą Legendą, w: Jakub De Voragine, Złota Legenda, Warszawa: Pax 1983 (2 wyd.), s. 57-58.
Bibliografia
Broglie, Emmanuel de: Mabillon et la société de l'abbaye de Saint-Germain des Prés à la fin du dix-septième siècle [Texte imprimé] : 1664-1707. T. 2. Paryż: 1888. Brak numerów stron w książce
Lama, Charles de: Bibliothèque des écrivains de la Congrégation de Saint-Maur : Ordre de Saint-Benoît en France. Genewa-Paryż: Slatkine - Champion, 1971, s. 261.
