Jaskinia zaczyna się niewielką studzienką, która prowadzi do kilkumetrowego szczelinowegokorytarzyka. W jego dnie znajduje się kolejna studzienka prowadząca do 7-metrowego, obszernego korytarza[1].
Jaskinia jest typu osuwiskowego. Widna jest tylko jej przyotworowa część, w głębi jest ciemno. Zimą prawdopodobnie jej głębsza część nie zamarza. Flory nie badano[1].
Jaskinia była prawdopodobnie znana od dawna. Po raz pierwszy opisał ją T. Nowalnicki w 1970 r. Pierwszy plan i opis sporządzili R. Dadel i T. Mleczek w 1998 roku[1].