Pierwszym klubem, do jakiego zapisał się po II wojnie światowej był Harcerski Klub Sportowy w Zakopanem. Później został skoczkiem AZS Zakopane[1]. Jego trenerami byli wówczas Franciszek Marduła i Mieczysław Kozdruń. W 1948 został w stolicy Podhala mistrzem Polski juniorów[2]. W swoim najlepszym okresie należał do czołowej dziesiątki skoczków w Polsce[1]. W 1950 na skoczni w Wyżniej Kirze Miętusiej doznał kontuzji zwichnięcia stawu biodrowego. Do rywalizacji sportowej wrócił po rocznej przerwie. Startował w dziesiątkach konkursów w kraju i za granicą. W latach 1951–1960 sześciokrotnie brał udział w seniorskich mistrzostwach Polski, najlepszy wynik notując w 1951 (siódma pozycja)[3].
W 1956 został brązowym medalistą akademickich mistrzostw świata (Winter Student World Championships) w Zakopanem, organizowanych dla państw bloku wschodniego. Rok później powtórzył ten sukces w Oberammergau, na imprezie rozgrywanej już wspólnie z zawodnikami z krajów zachodnich (Winter International University Sport Week)[4]. Uprawiając sport, Fortecki studiował równolegle na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. W ostatnich latach narciarskiej kariery bronił barw SN PTT Zakopane. Zakończył karierę po sezonie 1960/61.
Kariera trenerska
W latach 60. XX wieku Fortecki szkolił młodych skoczków w AZS Zakopane. W 1969 został pierwszym trenerem polskiej kadry narodowej[1]. Współpracował w niej z trenerem Janem Gąsiorowskim z Wisły-Gwardii Zakopane[5]. W 1970 podopieczny Forteckiego, Stanisław Gąsienica-Daniel zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Wysokich Tatrach[6]. Dwa lata późniejWojciech Fortuna został w Sapporo mistrzem olimpijskim i mistrzem świata. Było to największe trenerskie osiągnięcie w karierze Forteckiego[6]. Po nieudanej dla jego zawodników olimpiadzie 1976 w Innsbrucku złożył rezygnację. Uważał, że przyczyną gorszych wyników, jakie notowali polscy skoczkowie po okresie sukcesów w pierwszej połowie lat 70. XX wieku było zawężenie kadry do kilku zawodników i brak szerokiego zaplecza[5].
