Jan Szadurski

Jan Szadurski
Herb
Ciołek
Rodzina

Szadurscy herbu Ciołek

Data i miejsce śmierci

1771
Pusza

Ojciec

Jan Szadurski

Matka

Jadwiga Hylzen

Żona

x Dorota Niemirowicz-Szczytt

Dzieci

Konstancja
Barbara
Józef
Ludwika
Salomea
Ignacy
Franciszek Ksawery

Jan Szadurski herbu Ciołek (zm. 1771 w Puszy) – chorąży inflancki w latach 1766–1771, regent kancelarii mniejszej litewskiej, sekretarz księstwa inflanckiego, stolnik inflancki w latach 1752–1766, podstoli inflancki w latach 1758–1762, oboźny inflancki w latach 1744–1748, podstarości inflancki w latach 1759–1762, działacz sejmikowy, poseł na sejmy

Poseł na sejm nadzwyczajny 1761 roku z województwa inflanckiego[1]. Był posłem księstwa inflanckiego na sejm konwokacyjny 1764 roku.

Syn Jana (Franciszka Jana), podstolego inflanckiego, sekretarza i asesora ks. inflanckiego w asesorii kor., i Jadwigi (Karoliny Jadwigi) z Hylzenów, córki starosty marienhauskiego Jerzego Konstantego i Anny Schimmelpfennig von der Oye. Siostrzeniec wojewody mińskiego Jana Augusta Hylzena i biskupa Jerzego Mikolaja Hylzena. Miał trzech braci: Stanisława (filozofa jezuitę), Józefa (oboźnego inflanckiego), i Ignacego Mikołaja (sędziego ziemskiego inflanckiego).

W 1755 w Justynianowie poślubił Dorotę Niemirowicz-Szczytt (zm. 1801), córkę kasztelana inflanckiego Jana Niemirowicza-Szczytta i Heleny z Rypińskich, przyrodnią siostrę Justyniana Niemirowicza-Szczytta[2].

Miał z nią m.in. córkę Barbarę za synem wojewody brzeskolitewskiego Mikołaja Tadeusza Łopacińskiego – Tomaszem, oraz Konstancję za podstarościm wiłkomierskim Józefem Marykonim, gen.-majorem podczas insurekcji kościuszkowskiej.

Jan Szadurski przejął cały majątek po ojcu, który znacznie pomnożył. Posiadał liczne dobra w Inflantach m.in. Puszę z Dorotpolem, Duksztygał, Wolkimberg (Zielonpol), Zwirdzin (Zwierdzin, Zwirzydyn), Cecyn, Dunakla (Dunakle), Małnów (Małnowo), Poszmuciowo (Puszmuciowo, Poszmujciowo), Siedlikowszczyznę, Hofftenberg (Józefów) czy Jasmujżę. W woj. połockim miał dobra lenne Złotowo Kozadawlowo (dawniej Synkowo) z przynależnościami. Patronował misji jezuickiej w Puszy.

Rezydował na swoim zamku w Puszy, gdzie zmarł w 1771. Uroczysty pogrzeb odbył się 22 X 1771 w kościele Jezuitów w Dyneburgu[3].

Przypisy

  1. ↑ Porządek JJ WW Ich Mciow Panow Posłow Obranych na Seym Extraordynaryiny Warszawski, Dnia 27. Kwietnia 1761, [b.n.s.].
  2. ↑ A. Haratym, Justynian Szczytt Niemirowicz, [w:] Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 565–567.
  3. ↑ Jan Szadurski, [w:] Polski Słownik Biograficzny, T. 46, s. 390.

Bibliografia

  • Jan Szadurski, [w:] Polski Słownik Biograficzny, T. 46, s. 390
  • Hilzenowie v. Hylzenowie v. Hülzenowie h. Własnego, [w:] A. Boniecki, Herbarz polski, T. VII, s. 278
  • Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764–1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 36.
  • Urzędnicy inflanccy XVI-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Krzysztof Mikulski i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994, s. 276.