Jan Schuch

Jan Schuch
Ilustracja
inspektor inspektor
Data i miejsce urodzenia

17 października 1884
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1941
Dniepropetrowsk, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Stanowiska

komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi za Dzielność (1928–1992)
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej

Jan Schuch (ur. 17 października 1884 w Warszawie, zm. 23 stycznia 1941 w Dniepropetrowsku) – polski inżynier, inspektor Policji Państwowej.

Życiorys

Urodził się 17 października 1884 jako syn Floriana Ludwika (1861–1910, inżynier chemik) i Anieli z Michałowskich (1862–1944). Jego pradziadkiem był Jan Chrystian Szuch (1752–1813), architekt. Absolwent Gimnazjum Górskiego w Warszawie oraz Szkoły Wawelberga i Rotwanda w Warszawie. Po odbyciu rejsu dookoła świata ukończył studia na Politechnice w Bad Frankenhausen/Kyffhäuser zdobywając tytuł inżyniera w 1911. Pracował w Biurze Wodociągów i Kanalizacji Warszawy w okresie trzech lat.

Podczas I wojny światowej od 1915 służył w Straży Obywatelskiej, a po przekształceniu w Milicji Miejskiej. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości uczestniczył w Bitwie Warszawskiej podczas wojny polsko-bolszewickiej, w której odniósł rany.

W wolnej Polsce wstąpił do Policji Państwowej. Awansowany do stopnia nadkomisarza. Od 1925 był komendantem Głównej Szkoły Policji w Warszawie, od 1926 zastępcą komendanta Policji Państwowej miasta stołecznego Warszawy (oraz pełniącego obowiązki komendanta[1]). W 1927 roku został awansowany do stopnia podinspektora Policji Państwowej[2]. W tym samym roku została opublikowana jego książka pt. Jakim powinien być policjant. Mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty ze starszeństwem z 29 listopada 1930 roku[3].

W 1936 został mianowany inspektorem i komendantem Centralnej Szkoły Policyjnej w Mostach Wielkich[4].

Wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym w 1939 został przydzielony do Komendy Głównej Policji Państwowej w Warszawie na stanowisko oficera inspekcyjnego. Po agresji III Rzeszy na Polskę, mimo otrzymanego rozkazu ewakuacji, czynił starania na rzecz ocalenia policjantów i uczniów szkoły policyjnej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów w okolicach Tarnopola. Miał być przewieziony do jednego z obozów NKWD dla jeńców polskich, jednak wskutek choroby został wyłączony z transportu i osadzony w twierdzy w Dniepropetrowsku. Tam miał być więziony w celi skalnej pod ziemią i zmarł 23 stycznia 1941.

Hobbystycznie uprawiał sport: żeglarstwo, gimnastykę, jazdę konną oraz narciarstwo i eksplorację jaskiń w Tatrach (wspólnie z Mariuszem Zaruskim). Jego żoną była Janina z domu Iwicka, wnuczka tłumacza i powstańca Ignacego Iwickiego[potrzebny przypis] (podczas wojny działała w NSZ), a ich dziećmi byli: Tadeusz Florian (1912–1975), żołnierz AK i Zofia Felicja po mężu Nikiel (1916–2012), harcerka, nauczycielka języka francuskiego oraz działaczka społeczna.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ „Nie interesant dla nas, lecz my dla interesanta”. Godny najwyższego uznania okólnik komendanta policji warszawskiej. „Głos Polski”, s. 2, Nr 210 z 30 lipca 1928. 
  2. ↑ Strzelecki 1934 ↓, s. 249.
  3. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 62, 813.
  4. ↑ Świadectwo szkolne. Krężel vel Krężelewski, Kazimierz Jan (1912–1940). [dostęp 2015-05-02].
  5. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.
  6. ↑ M.P. z 1929 r. nr 277, poz. 639 „za zasługi na polu organizacji służby bezpieczeństwa”.
  7. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 90 „za czyny męstwa i odwagi z narażeniem życia w walce z przestępcami”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne