PROFILPELAJAR.COM

Jan Pieracki
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1872 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1940 ; Lwów
	Poseł II kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 27 marca 1928; do 30 sierpnia 1930
Przynależność polityczna	Związek Ludowo-Narodowy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Pieracki (ur. 23 czerwca 1872 w Krakowie, zm. 15 lutego 1940 we Lwowie) – polski doktor praw, karnista, sędzia, adwokat. Działacz narodowy, radny Rady Miasta Lwowa, poseł na Sejm II kadencji w II RP z ramienia Związku Ludowo-Narodowego.

Życiorys

Syn Franciszka (zarządcy magazynów kolejowych we Lwowie) i Marii z domu Janickiej. Absolwent C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie z 1890. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie w 1894. Uzyskał uprawnienia sędziowskie i adwokackie oraz tytuł naukowy doktora praw. Sprawował stanowiska sędziego w Busku i Lwowie oraz prokuratora w Przemyślu. Od 1914 rozpoczął działalność adwokacką. Był obrońcą i pełnomocnikiem w sprawach karnych (m.in. miał bronić interesów arcyksięcia Fryderyka Habsburga^[1]). W 1929 pełnił funkcję oskarżyciela przed Trybunałem Stanu w procesie tzw. „sprawy Czechowicza”, w której oskarżony był minister skarbu Gabriel Czechowicz^[2]^[3]. W tym samym roku zaoferował się bronić bezpłatnie studentów oskarżonych o udział w antysemickich i antyrządowych zamieszkach we Lwowie^[4].

Od 18 do 26 września 1933 pełnił funkcję zastępcy strony cywilnej w procesie przed Sądem Okręgowym w Sanoku, o zabójstwo Jana Chudzika, działacza narodowego zastrzelonego 14 maja 1933 w Brzozowie (wyznaczyli go żona zamordowanego, Janina i ranny w zamachu mjr Władysław Owoc); drugim zastępcą strony cywilnej był inny działacz SN Stanisław Zieliński^[5]. Działał we władzach samorządu adwokackiego. W 1931 został prezesem wydziału Związku Adwokatów-Obrońców Okręgu Sądu Apelacyjnego we Lwowie^[6]. Był dziekanem Lwowskiej Rady Adwokackiej od 1938 do 1939, prezesem Zarządu Głównego Związku Adwokatów w Warszawie od 1938 do 1939.

Pełnił mandat radnego Rady Miasta Lwowa od 1912 do 1927, później wybrany ponownie w wyborach samorządowych 1934 startując z listy endeckiej^[7]^[8]. Od 1914 działał w Lidze Narodowej. Był członkiem Tymczasowego Komitetu Rządzącego od 1918 do 1919, Komisji Rządzącej dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego w 1919. Z ramienia Listy Katolicko-Narodowej (lista nr 24) w okręgu nr 50 Lwów^[9] uzyskał mandat posła Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji (1930–1935). Zasiadł w kole poselskim Związku Ludowo-Narodowego, następnie był posłem Klubu Narodowego. Pełnił funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Prawniczej^[10]^[11]. Został działaczem Stronnictwa Narodowego. Pełnił funkcje prezesa zarządu okręgowego i wiceprezes zarządu Dzielnicy Małopolski Wschodniej SN we Lwowie od 1930 do 1934^[12], był członkiem Komitetu Głównego SN od 1935.

Publikował w dzienniku „Słowo Polskie”, sprawował stanowiska przewodniczącego rad nadzorczych czasopism „Lwowski Kurier Poranny”, „Kurier Lwowski”. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Później został zwolniony.

Zmarł 15 lutego 1940. Został pochowany 17 lutego 1940 na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w kaplicy grobowej hr. J. z Gorajskich Rzyszczewskiej (pole 70). Na kaplicy brak informacji o pochówku. W maju 1945 w tej samej kaplicy została pochowana teściowa Pierackiego – Julia z Turkiewiczów Straka.

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była Jadwiga z domu Duniewicz (zm. 1904), a drugą została Helena Zofia z domu Straka, córka Bolesława Straki (dziennikarza polskiej prasy w Milwaukee, dyrektora Wydziałowej Szkoły Żeńskiej im. Franciszka Józefa w Przemyślu) i Julii z Turkiewiczów, pochodzącej z Leżajska. Druga żona została pozbawiona kamienicy przez władzę radziecką, pozostała we Lwowie, gdzie zmarła w latach pięćdziesiątych. Oba małżeństwa bezdzietne.