Jan Nepomucen Głowacki

Jan Nepomucen Głowacki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1802
Kraków

Data i miejsce śmierci

28 lipca 1847
Kraków

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

romantyzm

Multimedia w Wikimedia Commons
Staw na Groblach i przystań flisaków na Wiśle pod Wawelem, 1845

Jan Nepomucen Głowacki (ur. 1802 w Krakowie, zm. 28 lipca 1847 tamże) – polski malarz epoki romantyzmu.

Kariera

Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Antoniego Brodowskiego i Józefa Peszki, następnie na Akademiach w Pradze, Monachium, Rzymie i Wiedniu.

W 1828 wrócił do Krakowa. Był nauczycielem rysunku i malarstwa w krakowskim liceum św. Anny. Później został profesorem w Szkole Sztuk Pięknych.

Malował głównie krajobrazy i widoki, a także obrazy religijne i portrety. W twórczości artystycznej wyraźnie ulegał wpływom wiedeńskim, co szczególnie uwidocznione jest w portretach jego autorstwa. Nazywano go ojcem krajobrazu polskiego. Widoki Krakowa jego autorstwa upowszechnione zostały dzięki publikacji 24 widoki Krakowa i jego okolic, zdjętych podług natury przez J.N. Głowackiego (1836).

Synami jego siostry byli – prawnik i polityk Wiktor Jaroński, wybitny skrzypek Mieczysław Jaroński oraz wiolonczelista i śpiewak Stanisław Jaroński[1].

Wybrane dzieła

Obrazy Jana Nepomucena Głowackiego znajdują się w różnych kolekcjach muzealnych[2]:

Galeria

Przypisy

  1. ↑ Bożena Sabat. Romantyczna i nieznana: rzecz o Ludwice Groppler. „Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach”, 2011. Kielce: Muzeum Historii Polski. ISSN 0137-2866. 
  2. ↑ Witold Raczunas: Jan Nepomucen Głowacki. pinakoteka.zascianek.pl. [dostęp 2019-12-14]. (pol.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne