Jakub Gąsiecki

Jakub Gąsiecki
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1860
Gzichów

Data i miejsce śmierci

2 maja 1933
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1882–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

40 Pułk Piechoty Austro-Węgier
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny)

Jakub Gąsiecki[1] (ur. 26 lipca 1860 w Gzichowie, zm. 2 maja 1933 w Krakowie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Jakub Gąsiecki urodził się 26 lipca 1860 roku w Gzichowie[2], w rodzinie Franciszka, zarządcy Resursy niemieckiej w Krakowie[3], i Marii z Ankusińskich[4]. Po ukończeniu gimnazjum i szkoły wojskowej wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. 1 grudnia 1913 roku został dowódcą c. i k. 40 pułku piechoty „Ritter von Pino” stacjonującego w Rzeszowie, Dębicy i Nisku. Na czele tego oddziału walczył w I wojnie światowej. Od 1 stycznia do 30 listopada 1915 roku dowodził 89 Brygadą Piechoty Landwehry. 17 maja 1916 roku awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 maja 1916 roku[5]. 1 listopada 1916 roku został przeniesiony w stan spoczynku. 7 stycznia 1917 roku otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem Edler von Włostowiec[6].

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo był inspektorem w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie, a później inspektorem piechoty przy tym dowództwie. Od 11 sierpnia 1919 roku dowodził 11 Dywizją Piechoty. Ze stanowiska dowódcy dywizji został zwolniony rozkazem Naczelnego Dowództwa Nr 5326/V/Pf z dnia 28 czerwca 1920 roku. 28 października 1920 roku w Warszawie Najwyższa Wojskowa Komisja Opiniująca pod przewodnictwem generała broni Józefa Hallera stwierdziła jednogłośnie, że „w kierownictwie Generała Podporucznika Gąsieckiego Jakóba 11-tą Dyw. Piech. w walkach dnia 2 czerwca 1920 r. nie można znaleźć żadnego przewinienia”[7].

Od lipca 1920 roku był zastępcą dowódcy Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa” i jednocześnie zastępcą dowódcy obrony Warszawy. Funkcję tę pełnił do listopada 1920 roku. Od grudnia 1920 roku był kierownikiem kursów oficerskich w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika[8]. Dopiero 18 listopada 1921 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził uchwałę Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej i polecił Ministrowi Spraw Wojskowych ogłosić ją zainteresowanemu[9]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[10]. Był prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów. Zmarł 2 maja 1933 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 6 woj.-płd.-zach.-narożnik)[11].

grób gen. Jakuba Gąsieckiego na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Jakub Gąsiecki był żonaty z Marią Pomian-Grabińską, z którą miał dwóch synów.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Po nobilitacji występował jako Jakob Gasiecki Edler von Wlostowiec. W ewidencji Wojska Polskiego figurował wyłącznie jako Jakub Gąsiecki.
  2. ↑ Akt urodzenia Jakuba Józefa Gąsieckiego - 26 lipca 1860 roku, Gzichów par. Będzin / akt nr 198.
  3. ↑ Akt zgonu Franciszka Gąsieckiego z Księgi zmarłych chrześcijan, Kraków, 28 marca 1887 /akt nr 457.
  4. ↑ Jan Rydel, W służbie cesarza i króla ..., s. 197, natomiast Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 119 podał, że generał Jakub Gąsiecki urodził się 24 lipca 1860 w Gzichowie, w powiecie olkuskim ówczesnej guberni kieleckiej.
  5. ↑ Antonio Schmidt-Brentano, Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816–1918, Wiedeń 2007, s. 52 tu jako Jakob Gasiecki Edler von Wlostowiec urodzony 10 lipca 1860 roku.
  6. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 3, Nr 35 z 2 września 1917. 
  7. ↑ Uchwały Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/9, s. 217–218. Zachowano pisownię oryginału uchwały. Poza przewodniczącym uchwałę podpisali generałowie porucznicy: Emil Gołogórski, Józef Leśniewski, Tadeusz Rozwadowski i Zygmunt Zieliński.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 25, natomiast Piotr Stawecki Słownik biograficzny ..., s. 119 podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło z dniem 1 maja 1921 roku.
  9. ↑ Uchwały Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/9, s. 219.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737.
  11. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jakub Gąsiecki. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22].
  12. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu opieki nad grobami wojskowych”.
  14. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. Odznaczenia. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 10 z 27 lutego 1916. 
  15. ↑ Z bliska i z daleka. Odznaczenia. „Ilustrowany Kurier Codzienny”, s. 7, Nr 41 z 11 lutego 1916. 

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Zdjęcie generała z 1919