Pierwszy raz wymieniany w źródłach w 1626. Za swoje zasługi otrzymał od cara Rosji posiadłość w Niżnym Nowogrodzie, gdzie chronił granicę przed Tatarami. Po wybuchu wojny z I Rzecząpospolitą w 1654 wojska pod jego dowództwem wyparły Janusza Radziwiłła z terenu dzisiejszej Białorusi, co zjednało mu uznanie cara. W 1655 udał się do Smoleńska, aby przywitać tam cara Aleksego, który mianował go pułkownikiem Wielkiego Pułku (czyli głównodowodzącym).
