Jack Dillon

Ernest Cutler Price

Pseudonim	Jack the Giant Killer Hoosier Bearcat
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1891 Frankfort
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1942 Chattahoochee
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	171 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	średnia, półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	252
Zwycięstwa	94
Przez nokauty	66
Porażki	8
Remisy	15

Jack Dillon, właśc. Ernest Cutler Price (ur. 2 lutego 1891 we Frankforcie w stanie Indiana, zm. 7 sierpnia 1942 w Chattahoochee na Florydzie^[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.

Choć miał naturalną wagę średnią, a później półciężką, skutecznie mierzył się z zawodnikami wagi ciężkiej. Stąd nosił przydomek Jack the Giant Killer.

Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1908. Był niepokonany w pierwszych 61 walkach (z których część była rozgrywana no decision), dopiero we wrześniu 1911 przegrał przez techniczny nokaut z Eddiem McGoortym. Wcześniej stoczył udane pojedynki z takimi zawodnikami, jak George Chip (trzykrotnie), Mike Twin Sullivan i Bob Moha (dwukrotnie), z których jeden z Chipem wygrał na punkty, a w pozostałych zdaniem prasy był lepszy (były no decision).

Po pokonaniu 1 stycznia 1912 w Indianapolis Leo Houcka przez techniczny nokaut w 6. rundzie Dillon ogłosił się mistrzem świata w wadze średniej (do 158 funtów)^[2]. Od tragicznej śmierci Stanleya Ketchela w 1910 nie było jasne, kto jest mistrzem tej kategorii i kilku pięściarzy: Billy Papke, Hugo Kelly, Georges Carpentier, Cyclone Jim Thompson i Leo Houck rościło sobie prawo do tego tytułu. Powszechne uznanie zyskał jednak Frank Klaus, który 22 lutego 1912 pokonał Sailora Eda Petroskeya. Niezależnie od tego Dillon w latach 1912-1914 wielokrotnie toczył walki reklamowane jako pojedynki o mistrzostwo świata w wadze średniej, zwykle w formule no decision. 23 marca 1912 w San Francisco Frank Klaus pokonał Dillona na punkty po 20 rundach odbierając mu roszczenia do tytułu mistrza świata^[3], jednak 28 maja tego roku Dillon pokonał innego pretendenta do tytułu Hugo Kelly’ego przez nokaut w 3. rundzie^[4]. Potem Dillon stoczył zwycięskie zdaniem prasy pojedynki no decision m.in. z Jackiem Twin Sullivanem, George’em Chipem (czterokrotnie), Leo Houckiem, Battlingiem Levinskym, Bobem Moha, Frankiem Klausem, Sailorem Edem Petroskeyem i Firemanem Jimem Flynnem, natomiast był zdaniem prasy gorszy od Leo Houcka w walce z października 1913.

14 kwietnia 1914 w Butte zmierzył się z Battlingiem Levinskym o mistrzostwo świata w kategorii półciężkiej (do 175 funtów). Tytuł w tej kategorii był nieobsadzony, odkąd Philadelphia Jack O’Brien przestał go bronić w 1905. Dillon zwyciężył na punkty po 12 rundach i został tym samym nowym mistrzem świata^[5], choć jego tytuł nie był powszechnie akceptowany. Dillon bronił wielokrotnie mistrzostwa, przeważnie w formule no decision. Umocnił swoje roszczenia, gdy 15 czerwca 1914 w Butte zwyciężył z innym pretendentem do tytułu Bobem Moha^[6]. stoczył następujące walki w obronie tytułu mistrza świata:

W tym okresie Dillon walczył również z takimi bokserami, jak Fireman Jim Flynn (czterokrotnie), „Porky” Dan Flynn (trzykrotnie), Ed „Gunboat” Smith (dwukrotnie) czy George Chip.

24 października 1916 w Bostonie Battling Levinsky odebrał Dillonowi tytuł mistrza świata wygrywając z nim na punkty^[18]. Był to dziewiąty pojedynek tych pięściarzy^[19].

Dillon kontynuował karierę bokserską, walcząc przeważnie no decision. Zmierzył się w tym czasie m.in. z takimi pięściarzami, jak Mike Gibbons (w 1916 i 1917), Billy Miske (w 1916 i dwa razy w 1917), Bob Moha (w 1917), Ed „Gunboat” Smith (w 1917), Al McCoy (w 1917 i dwa razy w 1918), George Chip (w 1917 i 1918) i Harry Greb (w 1917 i 1918). W 1919 walczył tylko raz, przegrywając przez nokaut. Stoczył 15 bokserskich pojedynków w 1920, cztery w styczniu i lutym 1921 i jeszcze jeden w styczniu 1923, po czym zakończył zawodowe uprawianie boksu.

Po zakończeniu kariery prowadził małą restaurację na Florydzie. Został wybrany w 1995 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[19].

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 106–107. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Jack Dillon [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21]  (ang.).
• Jack Dillon (Ernest Cutler Price) ("Jack the Giant Killer") (the "Hoosier Bearcat") [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Dillona [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-17]  (ang.).