Języki kipczackie – grupa językowa w obrębie rodziny języków tureckich, obejmująca szereg języków używanych w Środkowej i Zachodniej Azji oraz Europie Wschodniej. Języki z tej grupy wykazują wspólne cechy charakterystyczne, odróżniające je od innych języków tureckich:

• Zmiana pierwotnego „d” na /j/ (np. *hadaq > ajaq „stopa”)
• Utrata nagłosowego „h”.

Języki kipczackie dzielą się na trzy podgrupy:

• Języki kipczacko-bułgarskie, m.in.:
  • język tatarski
  • język baszkirski
• Języki kipczacko-nogajskie, m.in.:
  • język nogajski
  • język kazachski
  • język kirgiski
  • język karakałpacki
• Języki kipczacko-połowieckie, m.in.:
  • język kumański (wymarły)
  • język karaimski
  • język krymskotatarski

• język kipczacki

• Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane]  (pol.).