Józef Stebelski

Józef Stebelski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1918
Mołotków

Data i miejsce śmierci

7 marca 1977
Zakopane

Przebieg służby
Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

3 Brygada Pontonowo-Mostowa
12 Dywizja Zmechanizowana

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonego Sztandaru Order Przyjaźni Narodów Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Grób Józefa Stebelskiego i jego żony Ireny

Józef Stebelski (ur. 16 stycznia 1918 w Mołotkowie k. Krzemieńca na Wołyniu, zm. 7 marca 1977 w Zakopanem) – generał brygady Wojska Polskiego.

W 1939 skończył liceum i zdał maturę w Krzemieńcu. W czasie okupacji terenów wschodnich Polski przez Armię Czerwoną był nauczycielem w szkole podstawowej w Mołotkowie i 1940–1941 skończył jeden rok studiów w Instytucie Matematyczno-Fizycznym w Krzemieńcu, a od 1942 pracował w Tarnopolu na kolei. 29 kwietnia 1944 w Zbarażu zgłosił się ochotniczo do służby w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR. Służbę wojskową rozpoczął w czerwcu 1944. Ukończył Szkołę Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Moskwie i wziął udział w walkach w 1945 jako oficer 3 Brygady Pontonowo-Mostowej. Przeszedł szlak bojowy od Warszawy do Berlina przez Odrę. Po wojnie został szefem wydziału organizacyjnego zarządu politycznego III Okręgu Wojskowego w Poznaniu, potem szefem wydziału w Głównym Zarządzie Politycznym Wojska Polskiego. W latach 1950–1954 był wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. W 1956 ukończył Akademię Wojskową im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1962–1965 był dowódcą 12 Dywizji Zmechanizowanej[1].

W październiku 1962 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki. Od października 1968 roku generał dywizji i I zastępca Głównego Inspektora Szkolenia – szef Inspektoratu Szkolenia Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 1972 roku był pełnomocnikiem rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ds. stacjonowania wojsk radzieckich w Polsce i przewodniczącym polskiej delegacji w Komisji Mieszanej Polsko-Radzieckiej. Delegat na VI Zjazd PZPR.

Zmarł na zawał mięśnia sercowego. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C4-tuje-2)[2].

Odznaczenia

i inne.

Przypisy

  1. ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 174.
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  3. ↑ Lista żołnierzy odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 280 z 11 października 1973. 

Bibliografia

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • H.P. Kosk, Generalicja Polska, tom II, str. 184, wyd. Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszków 2001.
  • J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 512-515.