Urodził się 10 sierpnia 1892 w Radomiu, w rodzinie Szymona i Karoliny[2]. Jego ojciec był szewcem, a matka zajmowała się domem oraz licznym potomstwem[3]. Jeszcze jako uczeń gimnazjum handlowego zaczął działać w tajnej organizacji młodzieżowej. W obawie przed aresztowaniem za działalność niepodległościową Marjański uciekł do Lwowa, gdzie wstąpił na Politechnikę. Nadal działał też w organizacji niepodległościowej.
2 listopada 1918, na wieść o tym że okupanci zamierzają opuścić Kongresówkę, radomianie przejęli władzę w mieście. Marjański został jego wojskowym komendantem i jako komendant odebrał przysięgę na wierność Niepodległej Polsce. Wkrótce został również komendantem Radomskiego Okręgu Wojskowego. Brał udział w walkach w radomskiem i kieleckiem, zdobywał zbrojnie m.in. Kozienice i Wierzbnik.
Cały czas działał też w PPS i był zaliczany do jego ścisłego kierownictwa.
W ramach tej operacji do zwycięskiej konfrontacji z bolszewikami doszło 22 sierpnia podczas Bitwy Białostockiej. W czasie trudnych walk Marjański kilkukrotnie okazał się postacią kluczową, podrywając do walki walczące ze znacznie liczniejszym przeciwnikiem oddziały. Zginął wczesnym popołudniem, osłaniając wycofujący się sztab dywizji, w okolicy ówczesnego Zarządu Miasta przy ulicy Warszawskiej
Człowiek, o którym marszałek Piłsudski mówił „pierwszy z dzielnych”[5].
Marjański pochowany został na Białostockim Cmentarzu Wojskowym. W 1923 jego prochy ekshumowano, przewieziono do Radomia i z honorami wojskowymi pochowano na cmentarzu przy ul. Limanowskiego. Pośmiertnie został mianowany majorem[2].
Uchwałą Rady Miejskiej w Radomiu z dnia 22 lutego 2021 nadano mu tytuł honorowego obywatela miasta Radomia[6].
A. Borkiewicz, St. Grzegorczyk Walki 1 pp Legionów o Białystok na tle Bitwy Warszawskiej w 1920 roku, Wyd. Komitetu Budowy Kościoła-Pomnika S-ego Rocha, Białystok 1936
W. Broniewski Pamiętnik 1918-1922, PIW, Warszawa 1984
J. Boniecki Znani i nieznani Ziemi Radomskiej, pod redakcją Czesława Tadeusza Zwolskiego, Radom 1988
.png){kind=small}
