W 1925 ukończył gimnazjum w Pszczynie, następnie studiował germanistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu studiów pracował na macierzystej uczelni jako asystent. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 454. lokatą, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 82. lokatąw korpusie oficerów rezerwy piechoty[1]. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku[2].
Zmobilizowany w związku z wybuchem II wojny światowej, został internowany na Węgrzech, skąd w 1940 przedostał się do Syrii i wstąpił w szeregi Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Walczył pod Tobrukiem i Gazalą. Następnie służył jako oficer oświatowy w Referacie Kultury i Oświaty 3 Dywizji Strzelców Karpackich, od 1943 był komendantem Dywizyjnego Kursu Gimnazjalnego, a po zakończeniu II wojny światowej dyrektorem Gimnazjum i Liceum 3 DSK.
Grób Józefa Kapicy
Po demobilizacji (w stopniu kapitana) pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, pracował w oświacie, był kierownikiem oświaty pozaszkolnej w hostelach dla ludności polskiej, uczył także w polskich szkołach sobotnich w Rochdale i Oldham. Był także członkiem Zrzeszenia Nauczycielstwa Polskiego Zagranicą, w tym od 1949 zastępcą członka zarządu, w latach 1951–1953 przewodniczącym Komisji Rewizyjnej, od 1954 ponownie zastępcą członka zarządu, od 1957 przewodniczącym sądu koleżeńskiego, od lutego 1959 członkiem zarządu ZNPZ[3]. 8 września 1959 został kierownikiem ministerstwa wyznań religijnych, oświaty i kultury w drugim rządzie Antoniego Pająka[4], w miejsce zmarłego Stanisława Dołęgi-Modrzewskiego. W 1960 przeszedł na emeryturę[5].
Zmarł 22 czerwca 2002 roku i został pochowany na cmentarzu St Andrew Bobola RC Polish Church (Stare columbarium, postument 1, strona wschodnia)[6].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
