Był synem Jana Augusta Hiża i Franciszki z domu Gerault. Miał rodzeństwo: Elżbietę (wydaną za Jana Fechnera), Aleksandra (dzierżawcę dóbr Głębokie w powiecie radomskim), Jana (1784–1831; podpułkownika) i Karola (1794–1854; podporucznika armii napoleońskiej, uczestnika kampanii rosyjskiej 1812)[1].
W latach 1822–1830 uczestniczył w pracach nad mapą topograficzną Królestwa Polskiego, wykonywaną przez Kwatermistrzostwo Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Równocześnie nauczał rysunków topograficznych w Szkole Podchorążych Jazdy[1].
W czasie powstania listopadowego był oficerem Kwatermistrzostwa Generalnego, został przydzielony do Głównej Kwatery[2]. W lutym 1831 roku został awansowany na kapitana[1].
Po upadku powstania, 5 października 1831, przeszedł z wodzem naczelnym Maciejem Rybińskim do Prus. Był internowany w Elblągu[2]. 15 lutego 1832 przybył do Warszawy. Stawił się przed Komisją Rządową Wojny, ponowił przysięgę wierności carowi[2].
W kwietniu 1833 roku objął stanowisko inżyniera powiatowego warszawskiego, następnie podinspektora w Dyrekcji Komunikacji Lądowych i Wodnych[1]. Był radcą kolegialnym, naczelnikiem oddziału w zarządzie XIII okręgu komunikacji. Należał do Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności[3].
Był żonaty z Leokadią Marianną z domu Guzowską[5]. Mieli troje dzieci. Ich wnukiem był poeta i publicysta Tadeusz Hiż.
W ocenie autora jego biogramu zamieszczonego w Polskim Słowniku Biograficznym, był „jednym z wybitniejszych topografów pracujących w Kwatermistrzostwie [Sztabu Generalnego Wojska Polskiego], a zwłaszcza – jak świadczą jego prace – doskonałym rysownikiem”[1].
.svg){kind=small}
