Łęcka jest córką arystokraty, Tomasza Łęckiego. To kobieta niezwykle piękna, o bujnych, jasnych włosach, błękitnych oczach i delikatnej skórze. Interesuje się literaturą (czytuje m.in. Zygmunta Krasińskiego i Émile’a Zolę[2]), niewiele jednak wie o realnym świecie i jego problemach – przekonana o szczególnej roli arystokracji, inne klasy społeczne traktuje z pobłażaniem lub obrzydzeniem[3]. Ma licznych adoratorów, odwleka jednak decyzję o małżeństwie. Była uczuciowo niezależna[4], uczuciami obdarzała nie realnych mężczyzn, a postacie wyimaginowane (np. rzeźbę Apollina[2]) lub odległe. Małżeństwo z Wokulskim było podyktowane rozsądkiem, co było całkowicie zgodne z jej wizją małżeństwa w ogóle[4]. Prawdopodobnie nawiązała romans ze swoim kuzynem, Kazimierzem Starskim (w powieści nie ma jednak na ten temat wyraźnych informacji – pojawiają się jedynie sugestie w postaci niejednoznacznych sytuacji oraz podsłuchanej przez Wokulskiego rozmowy tych dwojga, prowadzonej w języku angielskim)[4].
Izabela Łęcka a tytuł utworu
Często przyjmuje się, że to Izabela jest tytułową „lalką”, czyli swego rodzaju kukiełką, dość pustą postacią, skupiającą się tylko na zabawach i nie traktującą niczego poważnie.
Jednak sam Bolesław Prus twierdził, że nazwał swoją powieść inspirowany procesem sądowym o zabawkę, o którym miał okazję przeczytać w gazetach[5].
