Itanium 2 to procesor klasy IA-64 produkowany przez firmę Intel będący następcą jednostki serwerowej Itanium. Podobnie jak poprzednik oparty został na architekturze IA-64. Zastosowana w nim technologia EPIC, będąca rozwinięciem technologii RISC, przekazuje kontrolę nad równoległym przetwarzaniem instrukcji oraz zarządzanie jednostkami wykonawczymi kompilatorowi programu. Dzięki temu zaawansowany programista jest w stanie napisać aplikację wykorzystującą w pełni zasoby sprzętowe mikroprocesora.
Procesor został wyposażony w 12 potoków wykonawczych, od 1,5 do 32 MB pamięci cache trzeciego poziomu (L3) oraz zegar z zakresu 1,0 – 2,53 GHz. W stosunku do poprzednika poszerzona została również magistrala danych (z 64 do 2x128 bitów) dzięki czemu zwiększyła się przepustowość między pamięcią a procesorem.
Rozwój procesorów Itanium zapoczątkował model Merced, który był w zasadzie procesorem koncepcyjnym. Następny procesor – McKinley posiadał znacząco usprawnioną architekturę pamięci, dzięki czemu stanowił rozwiązanie konkurencyjne dla obecnych na rynku procesorów. Madison, dzięki przejściu na technologię 130 nm, posiadał odpowiednio dużo pamięci podręcznej dla znaczącej poprawy wydajności. Montecito wyprodukowany w procesie 90 nm i architekturze dual-core znacząco zwiększył wydajność na jednostkę mocy. Montvale dodał 3 nowe cechy: core-level lockstep, demand-based switching oraz magistralę Front-side bus o częstotliwości taktowania 667 MHz. Procesor Tukwila mógł obsługiwać większą ilość pamięci, miał zaimplementowaną nową architekturę Intel QuickPath Interconnect (QPI) oraz wbudowane kontrolery pamięci, co znacząco poprawiło wydajność układu. Poulson, dzięki wykonaniu w technologii 32 nm, posiada znacząco zwiększoną częstotliwości taktowania zegara oraz współdzieloną pamięć podręczną co pozwoliło uzyskać ponad 2,5 krotny wzrost wydajności w stosunku do procesora Tukwila[1]. Na rok 2014 Intel zapowiedział wypuszczenie kolejnej generacji procesora Itanium o kodowej nazwie Kittson.
