Italica została założona w 206 p.n.e.[1] przez Scypiona Afrykańskiego. Urodzony tutaj Trajan zbudował pierwsze w mieście marmurowe świątynie[2]. Jego następca Hadrian wzniósł tzw. nowe miasto[1], którego pozostałości są udostępnione zwiedzającym.
W okresie największego rozkwitu w mieście żyło około 10 000 osób. Italica była zamieszkana w okresie panowania Wizygotów, jednakże po zdobyciu Andaluzji przez Arabów miasto opuszczono, spełniało tylko rolę kamieniołomu. W XVII wieku było wielokrotnie zalewane przez rzekę Gwadalkiwir i w końcu zostało zapomniane. Po ponownym odkryciu w 1781[1] roku rozpoczęto prace archeologiczne. Na początku XIX wieku w Itálice przebywali marszałek FrancjiNicolas Jean de Dieu Soult i książę Wellington przeprowadzając prace wykopaliskowe. Na początku XX wieku rząd Hiszpanii zlecił rozpoczęcie systematycznych prac wykopaliskowych – znaleziska trafiały do Muzeum Archeologicznego w Sewilli. Z okazji Wystawy Światowej w Sewilli w 1992 roku część obiektów takich jak mozaiki, amfiteatr poddano gruntownej renowacji.
Ruiny
amfiteatr o wymiarach 160 na 137 metrów, zaliczany jest największych w Cesarstwie Rzymskim. Trzypoziomowe trybuny mieściły 25 000 widzów. W centralnej części zachowały się pozostałości magazynu zlokalizowanego pod areną;
termy;
Dom Ptaków (hiszp.Casa de Pájaros), nazwany tak od mozaik zawierających przedstawienia ptaków;
Dom Planetarium (hiszp. Casa de Planetarium), dom z mozaikami przedstawiającymi znaki zodiaku i bóstwa reprezentujące planety.
↑ abcGlobtroter – Hiszpania południowa i zachodnia, Madryt. Warszawa: Wydawnictwo Hachette Livre Polska sp. z o.o., 2007, s. 112. ISBN 978-83-7448-705-4.
↑Praca zbiorowa: Przewodniki Wiedzy i Życia – Sewilla i Andaluzja. Wyd. II. Warszawa: Hachette Livre Polska sp. z o.o., 2008, s. 132. ISBN 978-83-7448-633-0.
Bibliografia
Brigitte Hintzen-Bohlen: Sztuka i Architektura – Andaluzja. Warszawa: Wydawnictwo Philip Wilson, 2008, s. 132-136. ISBN 978-3-8331-5106-4.