Israel Taub

Israel Taub
Ilustracja
Data urodzenia

1849

Data śmierci

1920

Miejsce pochówku

Cmentarz żydowski w Warszawie (Wola)

1. cadyk modrzycki
Okres sprawowania

1891–1920

Wyznanie

judaizm

Multimedia w Wikimedia Commons

Israel Meir Taub (jid. ישׂראל מאַיר טאַוב; ur. 1849 w Raciążu, zm. 24 listopada 1920 w Warszawie) – rabin, pierwszy cadyk chasydzkiej dynastii Modrzyc. Syn cadyka Szmula Eliasza ze Zwolenia i wnuk Jechezkela Tauba z Kazimierza Dolnego.

W 1888 objął sukcesję po swoim ojcu zostając cadykiem w Zwoleniu. W 1891 przeniósł swój dwór do Modrzyc, wioski leżącej pod Dęblinem (obecnie dzielnicy tego miasta) i dał początek nowej chasydzkiej dynastii Modrzyc. Podczas I wojny światowej, w 1914 przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał aż do śmierci. Niektóre źródła wspominają, iż przez pewien czas podczas I wojny światowej przebywał w Radomiu, gdzie mieszkał przy ulicy Lubelskiej[1]. Był twórcą wielu słynnych nigunów chasydzkich, takich jak Ezkera Hagadol. Jego komentarze z księgi Rodzaju, Wyjścia oraz Kapłańskiej zostały zebrane w jedną prace, którą nazwano Diwrei Israel (1901–1904). Jego prace z zakresu Księgi Liczb Bamidbar i Powtórzonego Prawa Dewarim zaginęły.

Israel Taub jest pochowany w ohelu na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 47, rząd 9)[2].

Przypisy

  1. ↑ Zob. żydowską księgę pamięci Radomia, s. 7, wolny dostęp przez Bibliotekę Publiczną Nowego Jorku (New York Public Library) (jid., ang.).
  2. ↑ Grób Israela Tauba w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej.

Bibliografia

  • Marcin Wodziński: Groby cadyków w Polsce. O chasydzkiej literaturze nagrobnej i jej kontekstach. Wrocław: Towarzystwo Przyjaciół Polonistyki Wrocławskiej, 1998, s. 231. ISBN 83-7091-041-6.