Ireneusz Kukliński (ur. 8 listopada 1880 w Warszawie, zm. 1 kwietnia 1955[1] tamże) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego II RP i pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 8 listopada 1880[2] w Warszawie jako syn Marcelego[3]. Ukończył studia medyczne uzyskując tytuł naukowy doktora. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora w korpusie oficerów sanitarnych lekarzy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], następnie do stopnia podpułkownika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[5][6][7]. W latach 20. był przydzielony do 1 batalionu sanitarnego w garnizonie Warszawa, w tym w 1923 jako oficer nadetatowy służył jako szef wydziału w Departamencie VIII Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[8][9]. W 1928, 1932 pracował w 1 Szpitalu Okręgowym[10][11].
Brał udział w II wojnie światowej. Po wojnie był pułkownikiem Ludowego Wojska Polskiego. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 177-2-21)[1].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: PETRYKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15] .
- ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-01-30].
- ↑ Ireneusz Kukliński [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-08-24] .
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1199.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1080.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 726.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 322.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 24, 1124.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 24, 1017.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 710.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 869.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 144 „za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
