Jej rodzicami byli Henryk (1921–2000) i Halina z domu Szmuchrowska (1923–1984). Pochodziła z ubogiej rodziny; jej ojciec był szewcem ortopedą i pracował w szpitalu wojewódzkim w Gdańsku, a matka zajmowała się domem[3]. Ojciec miał problem alkoholowy, matka chorowała na łuszczycę[4][3]. Miała trzech młodszych braci: Henryka, Tadeusza i Waldemara[4][5].
W 1960 zaczęła śpiewać w chórze kościelnym przy katedrze oliwskiej[8]. Dwa lata później zaczęła udzielać się w przykatedralnym Amatorskim Teatrze Dramatycznym[9]. Jesienią 1964 rozpoczęła naukę śpiewu i gry aktorskiej w klasie Jacka Ujazdowskiego w Gdańskim Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji[8][10][11]. W tym czasie nagrała swoje pierwsze piosenki, w tym „Gdański most” i „Wróć”[12].
W 1965 zadebiutowała na estradzie koncertem w klubie „Rudy Kot” w Gdańsku, w którym uczestniczyła także w roli modelki podczas pokazów mody[13]. Przez dwa lata śpiewała w Zespole Estradowym Marynarki Wojennej „Flotylla”[14] i koncertowała z zespołem Gdańskiego Studia Piosenki[15]. W 1966 zajęła drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Polskiej Wykonawców Amatorów w Rybniku[15]. Uczestniczyła też w wielu innych konkursach piosenkarskich[16], m.in. w konkursie „Mikrofon dla wszystkich”[15]. Poza tym nagrała dwie piosenki autorstwa Mateusza Święcickiego: „Romeo i Julia XX wieku” i „Ciebie przecież wybrałam”[17] oraz zagrała telewizyjny recital[18]. Wystąpiła z „Piosenką o piosence francuskiej” w rejestrowanym przez telewizję koncercie PAGART-u, a także wystartowała z utworem „Sosno” w 3. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i towarzyszyła Alibabkom podczas występu w programie Telewizji PolskiejReminiscencje festiwalowe[19]. W 1967 wystartowała z utworem „Szumi wiatr” w koncercie „Premier” na 5. KFPP w Opolu.
W latach 1969–1972 przebywała na stypendium w Paryżu, gdzie na początku śpiewała w zespole radzieckiego kabaretu Chez Raspoutine, a z czasem zaczęła grać solowe koncerty[23]. W trakcie pobytu we Francji doskonaliła umiejętności wokalne i sceniczne, m.in. występując w Petit Conservatoire de la Chanson przy paryskiej Olympii[24] oraz regularnie trenując taniec i gimnastykę artystyczną[25]. Podpisała kontrakt na wyłączność z Gilbertem Chemounym, dla którego nagrała kilka piosenek; po latach opisała umowę jako niekorzystną, a współpracę z producentem jako nieudaną[26]. Nagrała także dwa albumy studyjne dla francuskiej wytwórni Philips[27], a jeden z nich promowała piosenką „Il faut y croire”[26]. Za wykonanie piosenki „Et ce sera moi” (pol. Niech to będę ja) zdobyła nagrodę Srebrnego Gronostaja, nagrodę Miasta Rennes i nagrodę za interpretację na Międzynarodowym Festiwalu w Rennes[28]. Zwyciężyła także w telewizyjnym konkursie dla młodych talentów Deuxieme chance[25]. Odrzuciła propozycję podpisania dwuletniego kontraktu na występowanie w komedii muzycznej Chatelet[29].
W grudniu 1972 wróciła do Polski[30], gdzie w 1973 zrealizowała program telewizyjny Irena Jarocka zaprasza[31], który zebrał 106 recenzje[30]. Następnie wyruszyła w ogólnopolską trasę koncertową o tym samym tytule, w której towarzyszył jej zespół wokalno-instrumentalny Sezam[32]. Również w 1973 za wykonanie „Ballady o żołnierzu, któremu udało się powrócić” otrzymała nagrodę na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, poza tym wystąpiła jako gość muzyczny podczas 13. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie, a nagrany przez nią utwór „Śpiewam pod gołym niebem” zwyciężył w plebiscycie „Warszawska piosenka roku 1973” Warszawsko-Mazowieckiego Ośrodka Radiowo-Telewizyjnego[33].
W 1974 nawiązała współpracę z kompozytorem i producentem Wojciechem Trzcińskim, z którym rozpoczęła pracę nad nowym materiałem muzycznym[34]. W tym samym roku wydała swój debiutancki album studyjny pt. W cieniu dobrego drzewa, za którego sprzedaż w 600 tys. egzemplarzy odebrała w 1975 certyfikat złotej płyty[35]. Płytę promowała przebojami: „Nie wrócą te lata” i „Motylem jestem” oraz „Wymyśliłam cię”, za którego wykonanie otrzymała nagrodę publiczności na 14. MFP w Sopocie[36]. Również w 1974 wzięła udział w 1. Polskich Targach Estradowych w Łodzi i wystąpiła z piosenką „Śpiewam pod gołym niebem” na Festiwalu „Bratysławska Lira”[37]. W tym samym roku wyjechała do RFN, gdzie podpisała trzyletni kontrakt z wydawnictwem Roba-Musicproduktion, dla którego wydała (pod pseudonimem Irena Jarova) dwie płyty winylowe: pierwsza zawierała piosenki „Junge Liebe” i „Warum Weit der Wind”, a druga – piosenki „Sag ihm, daß ich ihm liebe” i „Auf dem Bahnsteig Nr. 8”[38]. Z czasem zerwała kontrakt z wytwórnią i wróciła do Polski, ponieważ nie chciała na stałe przeprowadzić się do RFN-u[39]. W 1975 wystąpiła na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[40] i zaśpiewała w Pradze podczas koncertu z okazji 30-lecia PRL[41]. Zagrała także kilka recitali w Polsce[42].
Zagrała piosenkarkę Irenę Orską w filmie Jerzego GruzyMotylem jestem, czyli romans 40-latka (1976)[43], w którym zaśpiewała także kilka piosenek, m.in. utwór „Motylem jestem”[4]. Również w 1976 zagrała serię koncertów w Teatrze Letnim w Sopocie oraz wystąpiła na 14. KFPP w Opolu i 10. Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu[44]. Reprezentując Polskę z utworem „Odpływają kawiarenki”[45] (wykonanym w języku francuskim – „Le Petit Café”), zdobyła wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Yamaha Pop Song Festival w Tokio[46]. Po koncercie z okazji 25-lecia Polskich Nagrań uległa w Warszawie poważnemu wypadkowi samochodowemu, który wymusił na niej kilkumiesięczną przerwę w działalności muzycznej[47][48]. Operował ją Zbigniew Religa[48].
W 1976 i 1977 odbyła trasy koncertowe po Polsce i Czechosłowacji z Haną Zagorovą i orkiestrą Karla Vágnera, poza tym uczestniczyła w programie Pragakoncertu i nagrała czechosłowacki recital[49]. W 1977 dała kilkanaście solowych recitali w Polsce i wystąpiła w koncercie telewizyjnym „Dobry wieczór Warszawie” w stołecznym Teatrze Wielkim, a także ponownie udzieliła się na niemieckim rynki, biorąc udział w nagraniu programu Ein Kessel Buntes i wydając niemieckojęzyczny album pt. Morgenrot[50]. W 1978 wystąpiła z utworem „Mój słodki Charlie” podczas 2. Międzynarodowego Festiwalu Interwizji w Sopocie[51], a także wzięła udział w Festiwalu „Dečinska Kotva” w Czechosłowacji[52]. W tym samym roku wydała album pt. Być narzeczoną twą, za którego sprzedaż otrzymała certyfikat złotej płyty[53]. Na początku lat 80. zaczęła eksperymentować z pop-rockowym repertuarem[54], nawiązując współpracę z zespołami: Budka Suflera (z którym nagrała piosenki „To za mało” i „Nie odchodź jeszcze”) i Exodus (razem nagrali utwory „Jednodniowe obietnice” i „Ześlij mi”). W 1981 zagrała kilka recitali w Polsce i wydała single „Gimmie Some Lovin’” i „Mam temat”, które stały się przebojami[55].
Po 1982
Jarocka w latach 2000.
Kilka miesięcy po urodzeniu córki w 1982 wróciła do działalności artystycznej: zrealizowała program telewizyjny Zwariowany dzień[56], zagrała koncerty w Polsce, USA (m.in. dała serię występów w klubie „Scorpios” w New Jersey), ZSRR, Czechosłowacji, Niemczech i Austrii oraz wystąpiła jako gość muzyczny w programie telewizyjnym Nahorny + 1[57]. W kolejnych latach koncertowała m.in. po Nowym Jorku, New Britain i Chicago[58]. W 1987 wydała album studyjny, zatytułowany po prostu Irena Jarocka[59]. W 1989 dała w Polsce kilka recitali z programem Niepisane listy Ireny[60]. W 1990 wystąpiła w koncercie galowym Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze i w sylwestrowym programie Telewizji Polskiej[61].
W 1990 zamieszkała z córką w Mount Morris w Pensylwanii[62], gdzie dołączyła do męża, Michała Sobolewskiego, który od 1989 pracował jako informatyk w Stanach Zjednoczonych[63]. Przez pierwsze pół roku pobytu w USA nie grała koncertów[62]. Z tęsknoty za ojczyzną popadła w depresję[64][65]. Z czasem wróciła do koncertowania po polonijnych klubach[66], m.in. „Cricket” w New Jersey i w klubie w Morgantown[62]. Wystąpiła także m.in. na pikniku zorganizowanym przez „Polski Express” dla amerykańskiej Polonii[67]. W 1992 wydała album pt. My French Favourites z francuskimi szlagierami w jej jazzowej interpretacji[63], które nagrała już pod koniec 1989[68]. Po premierze płyty zagrała telewizyjny koncert realizowany w Warszawie przez TVP[64]. Mieszkając w USA, zaangażowała się w działania Międzynarodowego Klubu Kobiet w Morgantown, z którym współtworzyła książkę Kuchnie z całego świata[69]. Kilkukrotnie wystąpiła także w koncertach charytatywnych organizowanych w ambasadzie Polski w Waszyngtonie przez Fundację na rzecz Walki z Rakiem Piersi[70]. W 1997 zaangażowała się w działalność Fundacji „Echo International”[71], czego efektem były dwie konferencje w Gdyni promujące zdrowie kobiety[72]. W 1999 uzyskała obywatelstwo amerykańskie[73]. W 2000 zagrała kobietę-szpiega w sztuce Sławomira MrożkaPiękny widok (reż. Sylvia Daneel) w Teatrze Polskim w Waszyngtonie[74].
W październiku 2001 wydała album pt. Mój wielki sen, a w ramach promocji płyty wyruszyła w kolejną trasę koncertową po Polsce[75]. W 2003 była muzyczną gwiazdą festiwalu w Syracuse[76] i założyła fundację „Poland-USA Promotion”[77][4]. W maju i czerwcu 2004 odbyła letnią trasę obejmującą 32 koncerty w Polsce[78]. W listopadzie 2004 uczestniczyła w uroczystościach z okazji 40-lecia Gdańskiego Studia Piosenki[79]. W 2005 była jurorką na Festiwalu Piosenki im. Anny Jantar we Wrześni[80]. W 2006 współtworzyła z Czesławą Bauer Discover Poland Festival w Kalifornii[81][4].
Jarocka (2010)
W 2007 rozpoczęła trasę koncertową po Polsce[82] i opublikowała autobiografię pt. Motylem jestem, czyli piosenka o mnie samej, którą promowała podczas spotkań autorskich po kraju[83]. W 2008 wydała płytę pt. Małe rzeczy[84]. W 2009 dała kolejną serię recitali w Polsce, a także wystąpiła w koncercie jubileuszowym 100-lecia Opery Leśnej podczas festiwalu TOPtrendy 2009 w Sopocie[85]. W 2010 wspólnie z Michaelem Boltonem nagrała piosenkę „Break Free”[86], a także wydała album pt. Ponieważ znów są święta z kolęgami i pastorałkami, w tym „Pastorałką braterską”, którą napisal dla niej Janusz Piątkowski[87]. Mimo choroby pozostawała aktywna zawodowo i wciąż koncertowała, m.in. wystąpiła 29 marca 2010 w koncercie „Diwy polskiej estrady” w Sali Kongresowej w Warszawie, a ostatni koncert dała 14 sierpnia 2011 na X Jubileuszowym Festynie Parafialnym w Szczepankach[88][89].
20 października 2021 w Gdańsku-Oliwie, na skwerze imienia artystki u zbiegu ulic Żeromskiego i Grottgera, odsłonięto pomnik artystki autorstwa Macieja Jagodzińskiego-Jagenmeera[96].
Nagrody i odznaczenia
1968 – I miejsce w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki (za piosenkę: „Gondolierzy znad Wisły”)
1971 – Nagroda Srebrny Gronostaj na festiwalu w Rennes (za interpretację muzyczną)
1973 – Nagroda Srebrny Pierścień na FPŻ w Kołobrzegu (za piosenkę: „Ballada o żołnierzu, któremu udało się powrócić”)
1974 – Nagroda Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie
1975 – Nagroda Srebrny Gwóźdź Sezonu 1974 przyznawany przez redakcję „Kuriera Polskiego”
1975 – II nagroda na Coupe d’Europe Musicale w Villach (Austria)
1976 – Nagroda Srebrny Gwóźdź Sezonu 1975 przyznawany przez redakcję „Kuriera Polskiego”
2010 – Największe przeboje 1 – nowe nagrania największych przebojów, cz. 1
2010 – Największe przeboje 2 – nowe nagrania największych przebojów, cz. 2
2011 – 40 piosenek Ireny Jarockiej
16 listopada 1998 w serii płytowej Złota kolekcja ukazała się płyta Odpływają kawiarenki z największymi przebojami Ireny Jarockiej, w której skład weszły 23 piosenki (m.in. „Gondolierzy znad Wisły”, „Wymyśliłam cię”).
.jpg)
