Urodził się w żydowskiej rodzinie w Bielsku Podlaskim[1]. Był synem Hirsza Longbarda[2]. Uzdolnionego malarsko Iosifa rodzina wysłała do Odeskiej Artystycznej Szkoły Griekowa[1]. W 1907 roku podjął studia architektoniczne na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Był studentem klasy profesora Aleksandra Pomierancewa.
Podczas I wojny światowej został dowódcą oddziału inżynieryjnego. Prowadził prace fortyfikacyjne na froncie jak również na jego zapleczu. Wybuch rewolucji październikowej przyjął entuzjastycznie. W 1918 roku został brygadzistą w biurze projektowym w Piotrogrodzie. Od 1918 do 1932 roku pracował w biurze konstrukcyjnym miejskiego wydziału zdrowia w Piotrogrodzie (przemianowanego następnie na Leningrad). W latach 30. XX w. został zatrudniony jako wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych w Leningradzie. Członek Zarządu i jeden z inicjatorów powstania Związku Architektów ZSRR[3].
Zaprojektował i kierował budową pierwszej Wszechbiałoruskiej Wiejsko-Gospodarczej i Przemysłowej Wystawy w Mińsku. Zajmowała powierzchnię 75 ha, na których znajdowało się 40 pawilonów. Odbywała się od 1 sierpnia 1930 roku do 1 listopada 1930 roku i zakończyła się sukcesem organizatora[1][3]. Był zwolennikiem pionowych rozwiązań architektonicznych.
W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRR. Po wojnie był prześladowany przez NKWD[1].
Stworzył ponad 100 projektów architektonicznych. Mieszkał w Leningradzie, wykładał na Akademii Sztuki. Zmarł 3 stycznia 1951 roku.
