Instytut Kształcenia Kadr Naukowych

Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR
tzw. Instytut Czerwonej Profesury
KC PZPR
Godło
Data założenia

1950

Data likwidacji

1954

Typ

państwowa uczelnia niepubliczna, uczelnia partyjna PZPR

Państwo

 Polska

Adres

al. Stalina 19, Warszawa

Rektor

Adam Schaff

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPRtzw. ''Instytut Czerwonej Profesury''”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPRtzw. ''Instytut Czerwonej Profesury''”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPRtzw. ''Instytut Czerwonej Profesury''”
Ziemia52°13′14,578″N 21°01′26,393″E/52,220716 21,023998

Instytut Kształcenia Kadr Naukowych – wyższa szkoła partyjna i marksistowska placówka badawcza, powołana 17 stycznia[1] 1950 z inicjatywy Adama Schaffa przy Komitecie Centralnym PZPR.

Historia i działalność

Zadaniem IKKN było kształcenie kierowniczych kadr naukowych w oparciu o sprawdzone wzory nauki radzieckiej (tzw. Instytut Czerwonej Profesury) oraz uniwersytetów w Cambridge i w Oxfordzie. Dorobek naukowy pracowników Instytutu ograniczał się do krytyki politycznej nauki Zachodu z pozycji marksizmu-leninizmu.

Studia trwały 3 lata. W Instytucie wykładali też obywatele ZSRR (M. Osadko, Nikołaj Niekrasow, A.W. Romanczenko) i NRD (Jürgen Kuczynski). Od 1953 IKKN mógł nadawać „aspirantom” a więc obecnym doktorantom, po obronie „pracy kandydackiej” (pracy doktorskiej), tytuł „kandydata nauk” (doktora nauk)[1]. 4 stycznia 1954 Instytut przekształcono w Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR, a już od 1957 funkcjonował pod nazwą Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR, aż do 1984 gdy na jego miejsce utworzono Akademię Nauk Społecznych istniejącą do 1990.

Kierownictwo[2]

  • 12 stycznia 1951–18 czerwca 1954 - Zygmunt Modzelewski, rektor (1900–1954)
  • marzec 1950–1954 - Adam Schaff, dyrektor (1913–2006)[3]
  • 1954–1957 – Adam Schaff, rektor

Struktura

W roku akademickim 1951-1952 zlikwidowano strukturę wydziałową, które zastąpiono 7 katedrami.

Siedziba

Siedziba IKKN mieściła się w Warszawie, początkowo przy ul. Wiejskiej 18 (1951)[5], następnie w Alei Stalina 10 (ob. Aleje Ujazdowskie 10) (1954)[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015
  2. ↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, red. Krzysztof Persak, Warszawa 2000, s. 143.
  3. ↑ zarządzający IKKN na zlecenie władz partii (Bolesła–wa Bieruta, Jakuba Bermana, Romana Zambrowskiego), źródło: Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015, s. 27
  4. ↑ Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 319, ISBN 978-83-235-0318-7
  5. ↑ Nowe Drogi, 1951.03-04 nr 2, s. 158
  6. ↑ Spis telefonów warszawskiego okręgu poczty i telekomunikacji na rok 1950

Bibliografia

  • Beata Bińko: Instytut Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR – narzędzie ofensywy ideologicznej w nauce i szkolnictwie wyższym, „Kultura i Społeczeństwo” 40 (1996), nr 2, s. 199–214.
  • Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański: Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR, 1948–1990, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2000, s. 166, ISBN 83-88490-03-6
  • Beata Bińko: Skąd przychodzili, dokąd zmierzali… aspiranci pierwszego rocznika Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR [w:] Komunizm: ideologia, system, ludzie, pod red. Tomasza Szaroty, Warszawa: „Neriton” – Instytut Historii PAN 2001, s. 192–204.
  • Tadeusz Rutkowski: Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 319.
  • Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, Ekonomia nr 41/2015, s. 25–57.