|
| Data i miejsce urodzenia
|
13 listopada 1974
Parnawa
|
| Wzrost
|
184 cm
|
| Pozycja
|
napastnik
|
| Kariera juniorska
|
|
|
| Kariera seniorska[a]
|
|
|
| Kariera reprezentacyjna
|
| Lata
|
Reprezentacja
|
Wyst.
|
Gole
|
| 1994–1996
|
 Estonia U-21
|
11
|
(11)
|
| 1994–2010
|
Estonia
|
103
|
(27)
|
|
|
W sumie:
|
114
|
(38)
|
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
|
|
Indrek Zelinski (ur. 13 listopada 1974 w Parnawie) – estoński piłkarz występujący na pozycji napastnika.
Kariera klubowa
Indrek Zelinski profesjonalną karierę zaczynał we Florze Tallinn w roku 1993 i grał w niej do 2001. W tym czasie wypożyczany był do lokalnych klubów: Pärnu Tervis i FC Kuressaare. W roku 1999 Zelinski miał opuścić kraj i wyjechać do angielskiego Blackpool F.C. za 150 000 funtów. Nie otrzymał jednak pozwolenia na pracę i resztę sezonu rozegrał na wypożyczeniu w fińskim FC Lahti. Przez 8 lat rozegrał w barwach macierzystego zespołu 115 spotkań, zdobywając 62 gole. Dwukrotnie, w roku 1998 i 1999 był najlepszym strzelcem Flory w lidze.
W roku 2001 podpisał kontrakt z duńskim klubem Aalborg BK. Po bardzo dobrym pierwszym sezonie, w którym zdobył 13 bramek i był piątym strzelcem ligi zagubił formę. Nie zachwycił ani na wypożyczeniu do szwedzkiego Landskrona BoIS, ani w Boldklubben Frem. W roku 2005 rozwiązał kontrakt z Aalborg BK i wrócił do kraju. Przez kolejne 4 lata grał dla Levadii Tallinn, zdobywając 84 bramki w 152 spotkaniach. 10 listopada 2009 rozegrał swój ostatni mecz w karierze, przeciwko Paide Linnameeskond.
Sześciokrotnie był mistrzem kraju, trzykrotnie zdobył Puchar Estonii. W 2001 roku Zelinski został wybrany na piłkarza roku w Estonii.
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Estonii Indrek Zelinski debiutował w 1994 roku i do momentu zakończenia reprezentacyjnej kariery, czyli do 2010 zagrał w niej 103 razy i strzelił 27 goli. Ostatnie spotkanie w kadrze rozegrał 21 maja 2010, w meczu przeciwko Finlandii.
Trzykrotnie otrzymał Srebrną Piłkę Estonii, za najładniejsze trafienie roku dla reprezentacji. Wraz z Martinem Reimem jest rekordzistą w tym względzie.
Linki zewnętrzne
