Wołk był pilotem bombowym w radzieckich Wojskowych Siłach Powietrznych – zaciągnął się w 1954 i już po dwóch latach ukończył szkołę lotniczą w Kirowogradzie[1]. W 1962 roku wstąpił na Moskiewski Instytut Lotniczy, w rok później odszedł do rezerwy. W tamtym okresie został oblatywaczem w Biurze Konstrukcyjnym Mikojana, gdzie pilotował konstrukcje doświadczalne, m.in. w ramach programu Spiral[1]. Wylatał ponad 7000 godzin na ponad 80 typach samolotów (z tego 3500 godzin jako oblatywacz)[1][3].
Loty w kosmos
Od kwietnia 1979 do grudnia 1980 przechodził szkolenie w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku. Został powołany do korpusu kosmonautów 12 kwietnia 1980 roku[1]. Jako kosmonauta-badacz brał udział w misji Sojuz T-12 na stację kosmicznąSalut 7. Jednym z celów misji było sprawdzenie wpływu długotrwałego lotu w kosmosie na wydolność Wołka podczas pilotażu – bezpośrednio po powrocie na Ziemię odbył lot samolotami Tu-154 i MiG-25[1]. Było to przygotowanie do planowanego szkolenia do lotów na orbiterach typu Buran[3]. W uznaniu zasług 29 lipca 1984 roku został odznaczony orderem Bohater Związku Radzieckiego.
Po locie kosmicznym, Igor Wołk został szefem szkolenia kosmonautów w programie Buran. Sam odbył 13 lotów[4](pierwszy 10 listopada 1985[5]), oraz liczne kołowania na egzemplarzu testowym OK-GLI[1]; miał być także pilotem pierwszego lotu załogowego wahadłowca Buran[1][4]. Na podstawie jego doświadczeń zaprogramowano komputer pokładowy Burana w dziewiczym locie orbitalnym[1]. Po zamknięciu programu pracował jako kierownik Lotniczego Instytutu Badawczego Gromowa[4]. Odszedł na emeryturę w 1995 roku. Był prezesem Aeroklubu Rosyjskiego oraz wiceprezesem Międzynarodowej Federacji Lotniczej.
Żonaty, miał dwójkę dzieci. Zmarł w Bułgarii, przyczyny zgonu nie podano[5].
