Pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie, od 1909 w Bibliotece Ordynacji Krasińskich w Warszawie (od 1911 dyrektor). Prowadził wykłady z historii średniowiecznej gospodarczej w warszawskim Towarzystwie Kursów Naukowych (1913-1914)[3], od 1916 był docentem w Katedrze Historii Polski Uniwersytetu Jagiellońskiego i tam również wykładał historię gospodarczą średniowiecza. W 1909 został członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, pełnił funkcję sekretarza Komisji Historycznej Towarzystwa. W 1906 należał do grona założycieli Towarzystwa Miłośników Historii, a krótko przed śmiercią został wybrany na przewodniczącego Związku Bibliotekarzy Polskich (1917)[2]. Od kwietnia do sierpnia 1917 r. wchodził w skład Komisji Archiwalnej Tymczasowej Rady Stanu[4]
Specjalizował się w nowożytnej historii gospodarczej Polski, zajmował się ponadto bibliotekoznawstwem i edytorstwem. Był jednym z pionierów badań różnic ustrojowych wsi polskich w zależności od warunków geograficznych. Interesował się problematyką feudalizmu i spraw agrarnych w Polsce od XV do XVIII wieku, a także dziejami rodów patrycjuszowskich dawnej Warszawy. Przeprowadził zmiany w Bibliotece Ordynacji Krasińskich – zainicjował katalog działowy, wyodrębnił i zinwentaryzował działy specjalne (starodruków, rękopisów, rycin i map). Przygotował do wydania m.in. Materiały do dziejów wsi polskiej XVI-XVIII wieku (1909)[5], Księgi referendarskie, 1582-1602 (1910)[6], Inwentarze pałacu Krasińskich, później Rzeczypospolitej (1910)[7]. Ponadto opublikował m.in.:
Komisje porządkowe w latach 1765-1788 (1907),
Z dziejów feudalizmu na Podlasiu (1907),
Wieś polska w okresie między Unią Lubelską a Konstytucją 3 Maja (1908),
.jpg)
