PROFILPELAJAR.COM

Ignacy Schiper
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1884 ; Tarnów
Data i miejsce śmierci	5 listopada 1943 ; KL Majdanek
	Poseł na Sejm Ustawodawczy ; (II RP)
Okres	od 10 lutego 1919; do 27 listopada 1922
	Poseł na Sejm I kadencji (II RP)
Okres	od 28 listopada 1922; do 3 listopada 1927
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ignacy Schiper vel Izaak Ignacy Schipper (ur. 9 listopada 1884 w Tarnowie, zm. 5 listopada 1943 na Majdanku) – prawnik, historyk, orientalista, jeden z twórców nowoczesnej historiografii polskich Żydów, działacz polityczny, czołowa postać inteligencji żydowskiej dwudziestolecia międzywojennego, poseł na Sejm Ustawodawczy i Sejm I kadencji.

Życiorys

Urodził się 9 listopada 1884 w Tarnowie, w rodzinie o tradycjach rzemieślniczo-kupieckich Maurycego (Mojżesza) i Chany. Miał 3 braci i 3 siostry, m.in. Franciszkę (1887–1960), żonę Samuela Seelenfreunda^[1]^[2]^[3] i Fanny. Ukończył gimnazjum w Tarnowie. Studiował od 1902 na wydziale prawa i filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz na Uniwersytecie Wiedeńskim. Zrezygnował z kariery prawniczej ze względu na zainteresowanie badaniami historycznymi. Od młodości zaangażowany w działalność socjalistyczną i syjonistyczną. W 1904 był wśród założycieli Żydowskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej „Poalej Syjon”. W 1907 otrzymał tytuł doktora prawa na UJ. W czasie I wojny światowej był sędzią w wojsku austriackim. W latach 1919–1927 pełnił mandat posła w Sejmie RP. Należał do ścisłego kierownictwa socjaldemokratycznej partii – Poalej Syjon. W 1922 został członkiem Organizacji Syjonistycznej w Polsce i wszedł w skład jej komitetu centralnego. Należał także do władz Światowej Organizacji Syjonistycznej. Działał w wielu organizacjach, był m.in. dyrektorem Funduszu Odbudowy Palestyny na Polskę, w latach 1926–1929 współpracował z Żydowskim Instytutem Naukowym. W 1928 stał się wykładowcą w stopniu docenta w Instytucie Nauk Judaistycznych oraz otrzymał posadę dyrektora Żydowskiego Domu Akademickiego.

W czasie II wojny światowej przebywał w warszawskim getcie. Pracował tam w archiwum Judenratu, przewodniczył Komitetowi Żydowskiej Samopomocy Społecznej, działał w jidyszowym JIKOR (Jidisze Kultur Organizacje) i hebrajskim „Tkumie” (Odrodzenie).

Był mężem Marii, z którą miał córki Rut i Annę Szoszanę oraz syna Teodora, który we wrześniu 1939 zaginął bez wieści^[4].

W czasie powstania w getcie warszawskim został wywieziony wraz z rodziną do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Żonę i córki od razu po przyjeździe do obozu zagazowano, natomiast Ignacy Schiper wg różnych relacji świadków zmarł z wycieńczenia 10 czerwca 1943, w lipcu 1943 albo został rozstrzelany w czasie wielkiej akcji likwidacyjnej wszystkich podobozów, tj. 5 listopada 1943^[4]^[5]^[6].

Powszechnie uchodził za znawcę historii gospodarczej i handlowych stosunków polsko-żydowskich. Za ucznia Ignacego Schipera uważa się twórcę archiwum getta warszawskiego Emanuela Ringelbluma.

Dzieła

Ustawodawstwo Kazimierza Wielkiego wobec Żydów (1903)
Studya nad stosunkami gospodarczymi żydów w Polsce podczas średniowiecza (Lwów, 1911)
Dzieje żydowskiego dramatu i teatru (4 tomy, 1925–1928)
Historia gospodarcza Żydów podczas średniowiecza (1932)
Żydzi Królestwa Polskiego w dobie Powstania Listopadowego (Warszawa, 1932)
Dzieje handlu żydowskiego na ziemiach polskich (Warszawa / Kraków, 1937)
Siedemset lat gminy żydowskiej w Płocku (Lwów, 1938)

Przypisy

↑ Ge'ulah (Lusha) Selenfreund: My Family. jewishgen.org. [dostęp 2021-02-18].
↑ Chaim Bank: Reb. Israel Feith. jewishgen.org. [dostęp 2021-02-18].
↑ Franciszka Seelenfreund. cemetery.jewish.org.pl. [dostęp 2021-02-18].
↑ ^a ^b Monika Szabłowska-Zaremba: Historyk o literaturze i teatrze – publicystyka Ignacego Schipera (1918–1939). Białystok: Wydawnictwo Alter Studio, 2016, s. 143–162. ISBN 978-83-63470-72-2. [dostęp 2021-09-27].
↑ Schiper Ignacy | Wirtualny Sztetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2021-09-27] .
↑ Schipper Icchak, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-12-08] .

Bibliografia

Magdalena Prokopowicz (red.): Żydzi polscy. Historie niezwykłe, Wydawnictwo Demart, Warszawa 2010, s. 287–289.
Szymon Rudnicki: Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2004, s. 411–419. ISBN 83-70596-39-8.