Ignacy Harde

Ignacy Harde
Weteran Powstania Styczniowego
Ilustracja
porucznik[1] porucznik[1]
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1847
Łódź[2]

Data i miejsce śmierci

27 października 1940[3]
Inowłódz, Polska

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

powstanie styczniowe

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia Krzyż Pamiątkowy 70-lecia Powstania Styczniowego

Ignacy Harde (ur. 1 lutego 1847 w Łodzi, zm. 27 października 1940 w Inowłodzu) – porucznik, weteran[1][4] powstania styczniowego. Pochodził z rodziny ziemiańskiej z Woli Miłkowskiej.

Życiorys

Grób Ignacego Harde w Inowłodzu

Urodził się 1 lutego 1847. Udział w powstaniu rozpoczął od wstąpienia do tzw. partii Skowrońskiego, która organizowała się w Łodzi. W oddziale walczył w bitwie pod Dobrą (24 lutego 1863). Na przełomie lutego i marca został przyjęty do oddziału kawalerii Edmunda Taczanowskiego[5].

W czasie powstania brał udział we wszystkich bitwach i potyczkach oddziału Taczanowskiego. Był czterokrotnie ranny, w tym pierwszy raz w rękę, w czasie bitwy pod Ignacewem. Po upadku powstania wyemigrował do Poznania. Po trzech miesiącach, po ogłoszeniu amnestii, powrócił do Łodzi. Ożenił się z Emilią Wapińską, z którą miał czwórkę dzieci. Rodzina Harde zajmowała się produkcją mebli, w Łodzi mieli trzy fabryki[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego[6]. Przed wybuchem II wojny światowej przeniósł się do swojego majątku pod Inowłodzem, gdzie zastała go okupacja niemiecka. W jego domu schronienie znajdowali żołnierze z oddziału Henryka Dobrzańskiego[2].

Zmarł w Inowłodzu[7] w 1940 po kilku miesiącach choroby spowodowanej upadkiem z konia. Został pochowany na cmentarzu w Inowłodzu[8].

W 1930 został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami[9].

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ a b Oficerowie-weterani uczestnicy powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1923.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny - Oddział V., 1923, s. 44.
  2. ↑ a b c Zapomniany bohater. Tomaszowski Informator Tygodniowy. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-07)]. (pol.).
  3. ↑ Zaświstały kosy, rozległy się okrzyki bólu i przerażenia. Zadawaliśmy Moskalom poważne cięgi, a niekiedy nawet bez użycia broni palnej potrafiliśmy rozbić wielokroć liczniejszy oddział. wPolityce.pl, 21 stycznia 2013. [dostęp 2014-04-06]. (pol.).
  4. ↑ List uczestników powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1932.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny - Oddział V., 1932, s. 918.
  5. ↑ Żywe Pomniki Bohaterstwa, Ostatni weterani 1863 roku. W: Rok 1863 za naszą wolność i waszą w 75-lecie Powstania Styczniowego. Warszawa: Oddział im. Romualda Traugutta Polskiego Towarzystwa Kultury i Oświaty Robotniczej "Pochodnia" w Warszawie, 1938, s. 27.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 919.
  7. ↑ OFICJALNY SERWIS INTERNETOWY URZĘDU GMINY INOWŁÓDZ - Ignacy Harde – zapomniany bohater powstania styczniowego z regionu łódzkiego [online], www.inowlodz.pl [dostęp 2021-11-06].
  8. ↑ Ignacy Harde - zapomniany bohater. Łódzkie Forum Eksploracyjne. [dostęp 2014-04-06]. (pol.).
  9. ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości. Monitor Polski 1930 nr 260 poz. 4350. [dostęp 2014-03-22]. (pol.).
  10. ↑ Ignacy Harde - weteran powstania z 1863 roku. Fotografia portretowa w mundurze udekorowanym m.in.: Krzyżem Niepodległości z Mieczami.. Narodowe Archiwum Cyfrowe. [dostęp 2014-04-06]. (pol.).
  11. ↑ Fragment akademii w sali Rady Miejskiej. Siedzą od prawej m.in. Maria Fabianowska, Mamer Wandali, Stanisław Nałęcz-Łążyński, Antoni Bronikowski, Ignacy Harde. Z tyłu widoczni podchorążowie w historycznych strojach.. Narodowe Archiwum Cyfrowe. [dostęp 2014-04-06]. (pol.).