Gmach Gimnazjum i Liceum im Bolesława Chrobrego w Gnieźnie oraz portret St. Drzażdżyńskiego – dyrektora szkoły w latach 1919–1925
I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie (dawniej Królewskie Gimnazjum Gnieźnieńskie, Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, Liceum Ogólnokształcące nr 16 im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie) – najstarsza szkoła średnia w Gnieźnie[1], jedno z trzech liceów ogólnokształcących na terenie miasta. Należy do Stowarzyszenia Najstarszych Szkół w Polsce[2].
Historia
W 1863 roku władze zaboru pruskiego zgodziły się na utworzenie w Gnieźnie tzw. Wyższej Szkoły Miejskiej dla Chłopców z niemieckim językiem wykładowym. Jej uroczyste otwarcie nastąpiło 15 października 1863 roku, a trzy lata później szkoła została upaństwowiona. Odtąd nosiła nazwę Królewskie Gimnazjum Gnieźnieńskie.
Młodzież polska, wyrażając sprzeciw wobec polityki germanizacyjnej, w 1894 roku założyła konspiracyjną organizację – Towarzystwo im. Tomasza Zana. Pokłosiem jej działalności stał się udział uczniów szkoły w powstaniu wielkopolskim.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, szkoła wznowiła działalność jako Gimnazjum i Szkoła Realna w Gnieźnie. W roku szkolnym 1920/1921 nastąpiła pełna jej repolonizacja. Szkoła otrzymała sztandar, w 1929 roku nadano jej imię Bolesława Chrobrego. W tym okresie rozpoczęto także publikację szkolnej gazetki Brzask.
Po zakończeniu niemieckiej okupacji, w marcu 1945 roku szkoła wznowiła działalność jako Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie. W szkole działała antykomunistyczna Podziemna Armia Skautowska. Od roku szkolnego 1951/1952 placówka stała się koedukacyjna.
Od 1947 roku, na kilka dni przed uroczystością Wszystkich Świętych odbywa się Apel Poległych. W czasie jego trwania oddawany jest hołd dla zmarłych pracowników i uczniów szkoły. W latach 70. został napisany hymn szkoły, a także rozpoczęto obchodzenie Święta Patrona w dniu 18 kwietnia – w dniu prawdopodobnej koronacji pierwszego króla Polski.
W 1978 roku szkołę przeniesiono z dotychczasowego budynku do nowo wybudowanego kompleksu. Nowy budynek powstał jako szkoła tysiąclecia dla uczczenia Tysiąclecia Państwa Polskiego, które obchodzono w 1966 roku. W skład kompleksu miały wejść budynek muzeum, szkoła wraz z aulą, hala sportowa, amfiteatr, internat, stołówka i zespół obiektów sportowych[3]. Z planowanych części ostatecznie wybudowane zostało Muzeum Początków Państwa Polskiego.
29 kwietnia 2000 roku w auli szkoły odbyło się wyjazdowe posiedzenie Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji[4]. W auli odbywają się też Zjazdy gnieźnieńskie.
Co pięć lat obchodzony jest jubileusz istnienia szkoły – zjazd jej absolwentów, zrzeszonych w Stowarzyszeniu Absolwentów I LO w Gnieźnie[1]. W styczniu 2017 roku szkoła, jako jedyna w Gnieźnie, uzyskała odznakę Brązowa Szkoła 2017 w plebiscycie szkół ponadgimnazjalnych Perspektywy, zajmując 400. miejsce w Polsce[5][6].
Profile edukacji
W szkole nauka odbywa się w klasach o profilu:
bio-chemicznym
medycznym
politechnicznym
programistycznym
humanistyczno-lingwistycznym
geograficzno-informacyjnym
W latach 2004–2015 prowadzony był eksperyment pedagogiczny klasa akademicka, zatwierdzony przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, przy współpracy z Instytutem Kultury Europejskiej[7][8].
W 1998 roku ukazała się monografia Z dziejów Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie autorstwa Ewy Mundt, absolwentki szkoły. I Liceum posiada także opracowane biogramy absolwentów – Wielką Księgę Chrobrzaków[1].
Ceremoniał szkoły
Ceremoniał szkoły, poza tradycyjnymi akademiami, związanymi ze świętami państwowymi, tworzą również[10]:
Przyjęcie do grona Chrobrzaków uczniów klas pierwszych – odbywa się w połowie września, jest to ślubowanie uczniów pierwszych klas
Apel Pamięci – apel poświęcony zmarłym profesorom, pracownikom i uczniom szkoły, odbywający się w przededniu uroczystości Wszystkich Świętych
Święto Patrona Szkoły – obchodzony uroczyście 18 kwietnia, w prawdopodobną datę koronacji króla Bolesława Chrobrego
Pożegnanie Absolwentów – organizowane w kwietniu, bezpośrednio przed egzaminami maturalnymi, podsumowanie nauki przez abiturientów
Zajęcia pozalekcyjne
Uczniowie mają możliwość wzięcia udziału w wymianach międzynarodowych z Anglią, Danią, Holandią i Niemcami[11]. Ponadto w szkole działają cztery koła pozalekcyjne – Szkolne Koło PCK[12], projekt Książnica.pl[13], Szkolne Koło Turystyczne Włóczykij[14] i Koło Naukowe 3D[15]. Organizowane są akcje ekologiczne i prozdrowotne (m.in. regularne honorowe oddawanie krwi). Szkoła organizuje także tzw. debaty oksfordzkie, będące publicznymi dyskusjami na różne tematy polityczne czy światopoglądowe[16]. W szkole realizowane są projekty bezpośredniego wsparcia uczniów – Na dobry początek, skierowany dla uczniów klas pierwszych, Wspieramy Maturzystów oraz Tutoring[17].
Budynek
Szkoła mieści się w kompleksie, nazywanym Pomnikiem, wybudowanym z okazji Tysiąclecia Państwa Polskiego. Według planów, szkoła miała posiadać własny internat, stołówkę i zespół obiektów sportowych wraz z pełnowymiarową halą i aulę. Zespół twórców szkoły składał się z następujących architektów: projektanci architektury i wnętrz: Jerzy Schmidt, Włodzimierz Wojciechowski, Bogdan Celichowski, Wojciech Kasprzycki; projektanci pomieszczeń i mebli: Waleria Kubacka-Schmidt, Jan Węcławski, Józef Jurek; projektanci mebli szkolnych: Czesław Kowalski, Leonard Kuczma oraz autor pomnika Józef Kopczyński.[18][19] Ostatecznie, poza budynkiem muzeum, powstał sam gmach szkoły i aula. W 2011 roku, w wyniku prac remontowych, prowadzonych przez muzeum, szkoła straciła dostęp do pomieszczeń, które dotychczas wykorzystywała jako bibliotekę i czytelnię[20]. W 2014 roku wybudowano w patio budynku nową bibliotekę wraz z czytelnią[21].
↑Wspieramy.... I LO w Gnieźnie. [dostęp 2017-02-21].
↑AgnieszkaA.Prauzińska-BąkowskaAgnieszkaA., Sztuki plastyczne w Poznaniu, 1945-1980: praca zbiorowa, Wyd. 1, Poznań: Wydawn. Poznańskie, 1987, s. 120, ISBN 978-83-210-0592-8 [dostęp 2024-08-03].
↑LigiaL.WilkowaLigiaL., Sztuki plastyczne w Poznaniu, 1945-1980: praca zbiorowa, Wyd. 1, Poznań: Wydawn. Poznańskie, 1987, s. 104, ISBN 978-83-210-0592-8 [dostęp 2024-08-03].
.jpg)
