PROFILPELAJAR.COM

ISU-122
	; ISU-122
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	ciężkie działo pancerne
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	5 osób
	Historia
Prototypy	1943
Produkcja	1943–1945
Egzemplarze	1735 szt.
	Dane techniczne
Silnik	Wysokoprężny, 4-suwowy, widlasty, 12-cylindrowy W-2-IS o mocy 520 KM
Transmisja	Mechaniczna
Poj. zb. paliwa	Zasadnicze: 520–560 l, dodatkowe: 300 l.; Paliwo: olej napędowy; Zużycie paliwa: 65–75 l/godz. pracy silnika
Pancerz	Spawany z płyt walcowanych; Przód kadłuba: 60–90 mm, boki: 60–90 mm, tył: 60 mm, dno i góra: 20–30 mm
Długość	9,85 m
Szerokość	3,07 m
Wysokość	2,48 m
Prześwit	0,45–0,47 m
Masa	45,5 t
Moc jedn.	11,9 KM/t
Nacisk jedn.	0,81–0,82 kG/cm²
	Osiągi
Prędkość	35 km/h na drodze
Zasięg pojazdu	220 km na drodze; 80 km w terenie
	Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	130–150 cm
Rowy (szer.)	250–270 cm
Ściany (wys.)	100–120 cm
Kąt podjazdu	36°
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 armata 122 mm D-25S (30 naboi), 1 wkm DSzK wz.1938 kal. 12,7 mm (250 naboi), 1-2 pistolety maszynowe PPSz kal. 7,62 mm (1491 naboi), 25 granatów ręcznych F-1
	Użytkownicy
	ZSRR, Polska
	Multimedia w Wikimedia Commons

ISU-122 – radzieckie działo samobieżne z okresu II wojny światowej.

Historia

Aby zwiększyć siłę ognia czołgu IS-2, postanowiono zamontować na jego podwoziu haubicoarmatę kalibru 152 mm. Problemy techniczne ominięto rezygnując z obrotowej wieży. W ten sposób powstało działo samobieżne ISU-152. Ponieważ powstawało więcej kadłubów niż dział 152 mm, zdecydowano się montować poddane modyfikacji armaty 122 mm wzór 1943/1944. Działa pozbawiano hamulca wylotowego, a ich zamek śrubowy zamykano ręcznie. Nowy typ pojazdu wszedł do produkcji w końcu 1943.

Rok później powstała przeznaczona dla czołgu IS-2 armata D-25T (wz. 1943) kalibru 122 mm. Ponieważ nadal dostarczano zbyt małe ilości dział 152 mm, postanowiono montować nowo powstałe armaty 122 mm oznaczane jako D-25S w kadłubach ISU. Nowe działo z hamulcem wylotowym i półautomatycznym zamkiem klinowym znacznie zwiększyło szybkostrzelność. Zmodyfikowane działa, oznaczane ISU-122S, weszły do produkcji wiosną 1944.

Wszystkie trzy działa (ISU-152, ISU-122 i ISU-122S) miały wspólny kadłub, zawieszenie, silnik, układ transmisji, wyposażenie elektryczne i radiowe z czołgiem IS-2, co znacząco ułatwiało produkcję^[1].

Służba

ISU-122, dzięki potężnemu uzbrojeniu, okazał się dobrym niszczycielem czołgów, jednak do jego słabych stron należały duży martwy kąt znajdujący się poza szczelinami obserwacyjnymi oraz trudności w poruszaniu się w terenie (przyczyną była długa lufa).

W muzeach

Działa samobieżne ISU-122 są eksponowane w następujących polskich muzeach:

Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie - pojazd bez armaty
Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu nr taktyczny 710
Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu – oddziale Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie
Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej w Warszawie – oddziale Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie - pojazd sprawny technicznie- To jedyne jeżdżące w Europie działo samobieżne ISU-122.

Inne zachowane pojazdy

Działo samobieżne-pomnik w Malborku, nr taktyczny 1010

Przypisy

↑ Евгений Болдырев: Самоходные установки ИСУ-122 и ИСУ-152. THE RUSSIAN BATTLEFIELD, 02-08-2011. [dostęp 2011-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-31)]. (ros.).

Bibliografia

Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.

[1] Евгений Болдырев: Самоходные установки ИСУ-122 и ИСУ-152. THE RUSSIAN BATTLEFIELD, 02-08-2011. [dostęp 2011-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-31)]. (ros.).

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an ^ao ^ap ^aq ^ar ^as ^at ^au ^av ^aw ^ax ^ay Produkcji polskiej.

[1]

[A]