PROFILPELAJAR.COM

Holenderski koń zimnokrwisty
	; Holenderski koń zimnokrwisty podczas pracy
Inne nazwy	Niderlandzki koń zimnokrwisty
Typ	koń zimnokrwisty
Pochodzenie	Holandia
Ważne regiony hodowli	Holandia: prowincje Utrecht, Zelandia i Limburgia
	Wymiary
Wysokość w kłębie	od 160 lub 164 do 166 lub 168 cm
Masa	800-1000 kg
	Wzorce rasy
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Equus ferus caballus

Holenderski koń zimnokrwisty – jedna z ras niezwykle masywnego i jednego z najcięższych holenderskich koni zimnokrwistych^[2]. Jest to dość młoda rasa^[2] wyhodowana w Holandii po 1918 roku^[2] jako krzyżówka brabantów^[2], belgijskich ardenów^[2] i holenderskich klaczy typu zeeland^[2].

Holenderski koń zimnokrwisty jest koniem na ogół inteligentnym^[2], energicznym^[2] i gospodarczym^[2]. Pomimo swojej wielkości jest bardzo aktywny^[2] i ma długą żywotność^[2].

Historia

W roku 1914 w Holandii regionalne związki hodowlane z prowincji Zelandia, Brabancja Północna i Limburgia połączyły się w Królewski Związek Hodowli Holenderskich Koni Pociągowych^[1]. W czasie trwania I wojny światowej dużą część belgijskiego materiału hodowlanego w postaci konia flamandzkiego^[1] zdołano przetransportować do Holandii^[1]. Rasa powstała poprzez skrzyżowanie klaczy z Zelandii z końmi ardeńskimi i końmi belgijskimi z sąsiadującej Belgii^[3]. Aż do II wojny światowej holenderski koń zimnokrwisty był bardzo popularny w całej Geldrii^[2], Północnej Brabancji^[2] i Limburgi^[2], oraz był uznawany za najważniejszą holenderską rasę koni, jednak po 1945 roku przez mechanizację jej liczebność zaczęła się kurczyć. Po roku 1950^[1], wraz z rozwojem maszyn rolniczych populacja holenderskiego konia zimnokrwistego zaczęła maleć^[1], ale pod koniec XX wieku ich liczba zaczęła ponownie wzrastać^[1]. W roku 1987^[1] pokryto 1200 klaczy tej rasy^[1]. Część powstałego w ten sposób potomstwa wyeksportowano za granicę jako materiał rzeźny^[1]. W 2009 roku odnotowano 1424 konie tej rasy^[4].

Pokrój

Holenderski koń zimnokrwisty jest silnym koniem podobnym do konia belgijskiego^[1] (brabanckiego). Ma bardzo masywną budowę^[2].

Na prostej, krótkiej szyi^[1]^[2] ma osadzoną dość suchą^[1] głowę o prostym profilu^[1], która nie powinna być zbyt duża^[2]. Łopatki u tych koni są bardzo duże i stromo ustawione^[1]. Kłoda holenderskich koni zimnokrwistych jest głęboka, w kształcie beczki^[1]. Grzbiet u koni jest długi^[1], szeroki^[2] i mocny^[2], a kłąb niewielki^[1]. Zad u koni jest ścięty^[1], krótki^[1] i opadający^[2], ale dobrze umięśniony^[1]. Ogon czasami jest kurtyzowany^[1], zazwyczaj nisko osadzony^[2].

Konie według różnych źródeł mają od 160^[1] lub 164^[2] do 166^[2] lub 168^[1] centymetrów w kłębie. Najczęściej jest to wysokość 166 cm^[2].

Kończyny

Kończyny są silne^[1] i muskularne^[2] z mocnymi^[1] stawami. Przy dużych^[1] i płaskich^[1] kopytach są obfite szczotki pęcinowe^[1].

Umaszczenie

Umaszczenie koni jest najczęściej gniade^[2] lub jasnogniade^[1], kasztanowate^[2] lub brudnokasztanowate^[1], oraz siwe^[1]^[2] (sporadycznie^[1]).

Użytkowość

Dawniej wykorzystywane były do celów rolniczych^[2]. Pracowały głównie w glebach gliniastych, które były zbyt męczące dla innych koni. Służyły również jako ciężkie konie pociągowe^[2].

Zastosowanie

Holenderskie konie zimnokrwiste mają dynamiczny i elastyczny chód^[2]. Dzięki niezwykłej sile oraz wytrzymałości^[2] doskonale nadają się do prac polowych^[2].

Hodowla

Istnieją dwa stowarzyszenia hodowców tych koni: Koninklijke Vereniging Het Nederlandse Trekpaard en de Haflinger (pl. Królewskie Stowarzyszenie Hodowców Koni Ras Dutch Draft i Haflinger) oraz Stichting het Werkend Trekpaard Zeeland. To pierwsze powstało w 1914 roku.

Zobacz też

Holenderski koń gorącokrwisty

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai ^aj ^ak ^al ^am ^an Haller 2001 ↓, s. 152.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa ^ab ^ac ^ad ^ae ^af ^ag ^ah ^ai Pickeral 2003 ↓, s. 251.
↑ Edwards 1994 ↓.
↑ Domestic Animal Diversity Information System (DAD-IS) | Food and Agriculture Organization of the United Nations [online], www.fao.org [dostęp 2018-05-09] (ang.).

Bibliografia

Tamsin Pickeral: Konie i kuce, Kompendium. Bath, UK: Parragon Books Ltd, 2006, s. 251. ISBN 978-1-4075-5935-3. (pol.).
Tamsin Pickeral: PFERDE & PONYS. Londyn: Parragon, 2003. ISBN 0-7525-9601-2. (niem.).
Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
Elwyn HartleyE.H. Edwards Elwyn HartleyE.H., The Encyclopedia of the Horse, 1994, ISBN 0-7513-0115-9 .