Po upadku powstania ukończył studia prawnicze[1]. Od około 1865 był praktykantem audytoriatu w C. K. Audytoriacie[3][4][5], po czym w maju 1867 został nadporucznikiem audytorem w 3 granicznym pułku piechoty w Ogulinie[6][7][8]. W stopniu porucznika audytoriatu był oficerem służby frontowej[1]. Następnie został zweryfikowany w stopniu nadporucznika piechoty z dniem 1 maja 1869[9]. Od tego czasu służył w 58 Galicyjskim pułku piechoty w Pesth-Ofen[10][11]. Od około 1870 służył w szeregach 80 Galicyjskiego pułku piechoty we Lwowie[12], gdzie już ze stopniem doktora praw od około 1871 do około 1874 był oficerem powiatowym uzupełnień (w Złoczowie)[13][14][15]. W kolejnych latach pozostawał oficerem 80 pułku[16][17][18][19][20]. W latach około 1876–1877 był nadzwyczajnym słuchaczem na dwuletnim kursie w Szkole Wojennej w Wiedniu[21][22]. W tym okresie, w listopadzie 1877 został awansowany na stopień kapitana 2 klasy w korpusie piechoty, strzelców i pionierów z dniem 1 listopada 1877[23][24]. Następnie od września 1878 do około 1879 był przydzielony z 80 pułku do Sztabu Generalnego[25], a stamtąd do komendy wojskowej w Hermannstadt na Siedmiogród, gdzie był oficerem w oddziale wojskowym[26]. Od około 1879 ponownie służył w szeregach lwowskiego 80 pułku piechoty[27]. W listopadzie 1880 otrzymał awans na kapitana 1 klasy z dniem 1 listopada 1877[28][29]. Nadal służył w 80 p.p., w 1880 przeniesionym do Višegradu[30][31][31], a od 1883 ponownie stacjonującego we Lwowie[32][33][34][35][36] i pozostawał tam do 1889[37][38]. W sierpniu 1889 został przeniesiony z 80 pułku piechoty do 40 Galicyjskiego pułku piechoty w Rzeszowie[39]. Następnie został awansowany na majora piechoty z dniem 1 listopada 1889[40][41]. Od tego czasu 40 p.p. pełnił funkcję komendanta 2 batalionu[42][43][44][45], a następnie od około 1893/1894 był komendantem powiatowej komendy uzupełnień[46]. Został awansowany na podpułkownika piechoty z dniem 1 maja 1894[47]. Od tego czasu 40 pułku garnizonował w Jarosławiu, aczkolwiek komenda rejonu uzupełnień pozostawała w Rzeszowie[48][49], zaś Hipolit Podhorodecki był jej komendantem będąc najwyższym rangą polskim oficerem 40 pułku[50]. Na początku lutego 1897 został przeniesiony w stan spoczynku[51][52]. Przy tej okazji otrzymał od cesarza Franciszka Józefwyrazy najwyższego zadowolenia[53].
↑W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Hippolyt Podhorodecki”, „Hipolyt Podhorodecki” „Hypolit Podhorodecki”, „Hypolit Ritter von Podhorodecki”, „Hippolyt Ritter von Podhorodecki”.
↑Medal Waleczności został wymieniony tylko w Szematyzmie z 1898. Potem nie był uwzględniany, zaś podawano jedynie cztery poniższe odznaczenia.
.png){kind=small}
.jpg)