PROFILPELAJAR.COM

Hieronim Wierzyński
Imię i nazwisko urodzenia	Hieronim Wirstlein
Data i miejsce urodzenia	30 września 1884 ; Krystynopol, powiat Sokal
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 1943 ; Majdanek
Przyczyna śmierci	zginął w obozie koncentracyjnym
Zawód, zajęcie	dziennikarz, publicysta
	Odznaczenia

Hieronim Wierzyński, właśc. Hieronim Wirstlein (nazwisko zmienione w 1913) (ur. 30 września 1884 w Krystynopolu (ówczesny pow. Sokal), zm. 1 kwietnia 1943 na Majdanku) – dziennikarz, publicysta, redaktor, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 30 września 1884 w Krystynopolu, w rodzinie Andrzeja Wirstlein-Wierzyńskiego (1853–1944)^[1] i Felicji z Dunin-Wąsowiczów (1852–1944)^[2]^[3]. Brat Kazimierza. Dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Marią Ludwiną z d'Abancourt de Franqueville'ów (1886–1940), po raz drugi z Czesławą Zielińską (1897–1945). Był ojcem Stanisława, Karola (1910–1924) i Janiny Krusche (1914–1944)^[1]. W 1904 ukończył Gimnazjum Ojców Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, następnie studiował filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Podczas studiów był działaczem Czytelni Akademickiej, należał też do Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Pracował w lwowskim „Słowie Polskim”, pełniąc funkcję sekretarza redakcji. W czerwcu 1915 razem z całą redakcją „Słowa” przeniósł się do Kijowa, gdzie nawiązał współpracę z ukazującymi się tam polskimi czasopismami (m.in. „Przeglądem Polskim”). W 1918 opuścił Kijów i zamieszkał w Warszawie. Publikował artykuły w prasie endeckiej: „Gazecie Porannej Dwa Grosze”, „Gazecie Warszawskiej”, „ABC” i „Wieczorze Warszawskim”. Był zastępcą redaktora naczelnego w „Gońcu Warszawskim”. Przez wiele lat pełnił obowiązki prezesa Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych oraz wiceprezesa Syndykatu Dziennikarzy (później Związku Dziennikarzy RP). Był korespondentem wojennym podczas zajmowania Pomorza przez Wojsko Polskie (styczeń–luty 1920) oraz marszu na Kijów (maj 1920), członkiem kwatery prasowej przy Naczelnym Dowództwie (lipiec–sierpień 1920)^[2].

W czasie obrony Warszawy w 1939 uczestniczył w redagowaniu „Gazety Wspólnej”. Pod koniec października 1939 został aresztowany przez gestapo i przez 3 miesiące był więziony na Pawiaku. Podczas okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej. Współpracował także z prasą podziemną, z ramienia Związku Dziennikarzy RP prowadził akcję pomocy dla dziennikarzy. Powtórnie aresztowano go 10 listopada 1942. Po dwóch miesiącach pobytu na Pawiaku, 17 stycznia 1943 wywieziono go do obozu na Majdanku, gdzie zginął. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 150-2-16)^[3].