Hieronim (biskup wrocławski)

Hieronim
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

XI wiek

Data śmierci

1062

Biskup wrocławski
Okres sprawowania

1051–1062

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja wrocławska

Sakra biskupia

Hieronim (zm. 1062) – biskup wrocławski w latach 1051–1062.

Diecezja wrocławska, utworzona na zjeździe gnieźnieńskim w 1000 roku, upadła w wyniku tzw. reakcji pogańskiej (1031/32) i najazdu czeskiego księcia Brzetysława I (1038). Zniszczone lub wywiezione zostały księgi diecezji (dlatego o wcześniejszych jej dziejach z czasów pierwszego biskupa Jana mamy informacje szczątkowe), upadła również dawna struktura administracyjna. Nadto cały Śląsk znalazł się w granicach Czech, a biskup praski Sewer planował włączenie regionu do swojej diecezji. Choć po stronie Polaków wystąpił w 1039 król niemiecki Henryk III Salicki, ostatecznie, podczas arbitrażu w 1041 uznał on zabór Śląska przez Czechów za fakt dokonany, choć niewykluczone, że Polsce zwrócono jakąś część tego regionu[1]. Książę polski Kazimierz Odnowiciel dążył do odzyskania terenów zagarniętych przez Czechy i do odnowienia diecezji wrocławskiej. Wysiłki te po kilku latach przyniosły rezultat. Prawdopodobnie na synodzie w Moguncji w październiku 1049 papież Leon IX zgodził się na reaktywowanie diecezji na Śląsku, być może podporządkowując ją metropolii magdeburskiej[2]. Rok później, w wyniku wojny polsko-czeskiej Śląsk został odzyskany, choć na mocy decyzji cesarza Henryka III z 1054 Polska musiała Czechom płacić czynsz z tego terytorium.

Hieronim pochodził z okolic Kolonii[3]. W 1051[4] Kazimierz Odnowiciel mianował Hieronima pierwszym biskupem odnowionej diecezji śląskiej. Hieronim rozpoczął wprawdzie odbudowę katedry wrocławskiej, jednak jego siedzibą był najprawdopodobniej nie Wrocław, lecz Ryczyn[5]. Wraz z objęciem biskupstwa przez Hieronima, został założony przez benedyktynów klasztor w Lubiążu, oraz przez mnichów irlandzkich w Oleśnicy[3]. W 1057 uczestniczył w synodzie niemieckich biskupów w Pöhlde, zapewne jako sufragan magdeburski[6]. Zmarł w 1062.

Przypisy

  1. ↑ T. Jurek, s. 40-44, uważa, że już w 1041 Polska odzyskała cały Śląsk oprócz ziemi Golęszyców, którą przyłączyła w 1050. Jest to jednak pogląd odosobniony, zob. Klaudia Dróżdż, Kazimierz Odnowiciel. Polska w okresie upadku i odbudowy, Wodzisław Śląski 2009, s. 107-108.
  2. ↑ Jurek, s. 50-51. Hipoteza o podporządkowaniu Wrocławia Magdeburgowi nie jest pozbawiona pewnych trudności, z brewe papieża Grzegorza VII z 20 kwietnia 1075 wynika bowiem, że polscy biskupi pozbawieni byli wówczas stałego zwierzchnictwa metropolitalnego. Jednakże z bulli Innocentego II z 4 czerwca 1133 wiadomo, że Leon IX przyznał arcybiskupom magdeburskim jakieś bliżej dotychczas nieustalone przywileje dotyczące zwierzchnictwa nad ziemiami polskimi. Jurek, s. 52-54, tłumaczy te sprzeczności tym, że zwierzchnictwo to strona polska zaakceptowała bardzo niechętnie i w następnych latach doszło do rozluźnienia więzi z Magdeburgiem.
  3. ↑ a b Pater 2000 ↓, s. 13.
  4. ↑ Datę tę podają wszystkie dawne katalogi biskupów wrocławskich z wyjątkiem tzw. edycji henrykowskiej, która datuje jego ordynację na rok 1046; zob. Jurek, s. 37-38.
  5. ↑ Jurek, s. 44-45
  6. ↑ Jurek, s. 52.

Bibliografia

  • T. Jurek: Ryczyn biskupi, Roczniki historyczne 1994, s. 21 i nast.
  • Józef Pater: Poczet biskupów wrocławskich.. Wrocław: Wydawnictwo DTSK Silesia, 2000. ISBN 83-85689-88-5.
Biskupi wrocławscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy