Najstarszy z czterech synów Ludwika[2], który przejął prowadzenie firmy po śmierci ojca i wprowadził w niej zmiany. Rozbudował zakład i postawił nowoczesny wielowydziałowy kombinat włókienniczy. Głównym obiektem rozbudowującej się fabryki była wielka tkalnia mechaniczna zlokalizowana przy ul. Targowej. Wiodła do niej monumentalna brama zwana potocznie „beczkami grohmanowskimi”. „Beczki Grohmana” już wkrótce stały się symbolem całego przedsiębiorstwa i jednym z najbardziej znanych symboli ówczesnej Łodzi przemysłowej. W 1889 firma Grohmanów przekształciła się w spółkę akcyjną „Towarzystwo Akcyjne Zakładów Przemysłowych Ludwika Grohmana”[3].
Częścią „królestwa Grohmanów” były również pałace i wille budowane i rozbudowywane przez kolejnych członków rodziny. W 1881 roku naprzeciwko domu Traugotta Grohmanna i grohmanowskiej fabryki stanęła neorenesansowawilla według projektu Hilarego Majewskiego[4]. Henryk Grohman w 1892 roku zamieszkał w willi wzniesionej przy ul. Tymienieckiego 24[5].
W wyborach do Rady Miejskiej w Łodzi, przeprowadzonych w styczniu 1917 roku, uzyskał mandat radnego, startując z listy Komitetu Wyborczego Pięciu Zrzeszeń Przemysłu i Handlu[6][7]. Był pracownikiem Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu[8]. Postanowieniem Rady Regencyjnej z dnia 26 kwietnia 1918 został mianowany członkiem Rady Stanu[9].
W 1921 firma Scheiblerów połączyła się z fabryką Grohmanów wskutek czego powstał największy kompleks przemysłowy Łodzi – „Zjednoczone Zakłady Włókiennicze Karola Scheiblera i Ludwika Grohmana – Spółka Akcyjna w Łodzi”[3].
