Henry Howard 3. hrabia Surrey, KG, (ur. 1517, zm. 19 stycznia 1547 w Tower) – angielski arystokrata i poeta, syn Thomasa Howarda, 3. księcia Norfolk i jego drugiej żony Lady Elizabeth Stafford. Urodził się w HunsdonHertfordshire w Anglii. Był rycerzem Orderu Podwiązki.
Tytuł hrabiego Surrey otrzymał w 1524 roku, po śmierci dziadka, gdy jego ojciec odziedziczył tytuł księcia Norfolk. Był jednym z prekursorów poezji angielskiej doby Renesansu. Wraz z Thomasem Wyattem jako pierwsi tworzyli sonety, stając się wzorem dla późniejszych twórców. Howard wprowadził też do poezji angielskiej[1] (w tłumaczeniu dwóch ksiąg EneidyWergiliusza) blank verse, czyli nierymowany pentametr jambiczny, którym posługiwali się później zarówno w epice, jak i w dramacie i liryce, między innymi Thomas Kyd, Christopher Marlowe, William Szekspir, John Milton, Alfred Tennyson, Robert Browning i Matthew Arnold. Dwie jego kuzynki - Anna Boleyn oraz Katarzyna Howard były żonami Henryka VIII. Uwięziony wraz z ojcem w styczniu 1547 roku został oskarżony o zdradę i skazany na śmierć 13 stycznia 1547 roku. Został ścięty w Tower 19 stycznia 1547, po czym pochowany w kościele Wszystkich Świętych w Londynie. Staraniem jego syna, Henriego Howarda jego doczesne szczątki zostały przeniesione i pochowane w kościele Świętego Michała Archanioła w Framlingham.
Henry Howard poślubił Lady Frances de Vere, z którą miał pięcioro dzieci:
Jego ojciec uniknął śmierci, gdyż jego egzekucja została wstrzymana z powodu śmierci Henryka VIII w przeddzień jej wyznaczonego terminu. Po śmierci jego ojca w 1554 roku tytuł księcia Norfolk odziedziczył jego najstarszy syn Thomas.
Zdania na temat wartości liryki Howarda są podzielone. Przemysław Mroczkowski uważał, że Wyatt i Surrey „byli nie więcej niż zdolnymi i obdarzonymi inicjatywą eksperymentatorami w dziedzinie rodzimej poezji”[2]. Jednak nie sposób przecenić roli obu tych poetów jako prekursorów renesansu, nowatorów w zakresie wersyfikacji i stylu.
