Henri Rabaud

Henri Rabaud
Ilustracja
Henri Rabaud, 1918
Imię i nazwisko

Henri Benjamin Rabaud

Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1873
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

11 września 1949
Paryż

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent, kompozytor

Powiązania

Bostońska Orkiestra Symfoniczna

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Henri Benjamin Rabaud (ur. 10 listopada 1873 w Paryżu, zm. 11 września 1949 tamże[1][2]) – francuski dyrygent i kompozytor.

Życiorys

Był synem wiolonczelisty Hippolyte’a Rabauda[2]. W latach 1893–1894 uczył się w Konserwatorium Paryskim u Jules’a Masseneta (kompozycja) i André Gedalge’a (kontrapunkt)[1][2]. W 1894 roku otrzymał Prix de Rome za kantatę Daphné[1][2][3]. Od 1908 do 1918 roku występował jako dyrygent z Opéra de Paris, w latach 1914–1918 był jej dyrektorem[1][3]. W latach 1918–1919 prowadził Bostońską Orkiestrę Symfoniczną[2][3]. Od 1922 do 1941 roku był dyrektorem Konserwatorium Paryskiego[1][2][3]. Otrzymał order oficera (1923) i komandora (1931) Legii Honorowej[4].

Początkowo nawiązywał do tradycji klasycznych, będąc przeciwnikiem nowych prądów w muzyce[1]. Po zapoznaniu się z twórczością Verdiego, Pucciniego i Wagnera dokonał reorientacji swojej postawy artystycznej, zwracając się głównie ku operze[1]. Dokonał orkiestracji suity Gabriela Faurégo Dolly[3].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 2 symfonie (1893, 1900)
  • poemat symfoniczny La Procession nocturne (1899)
  • Divertissement sur des chansons russes (1899)
  • Lamento (1930)
  • Preludé et Toccata na fortepian i orkiestrę (1945)

Utwory kameralne

  • Romances sans paroles na wiolonczelę i fortepian (1890)
  • Kwartet smyczkowy (1898)
  • Solo de concours na klarnet i fortepian (1901)
  • Trio na obój, klarnet i fagot (1949)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • kantata Daphné (1894)
  • L’Éte na sopran, alt, chór i orkiestrę (1895)
  • oratorium Job na głosy solowe, chór i orkiestrę (1900)
  • Deuxième poème lyrique sue le livre de Job na baryton i orkiestrę (1905)
  • Ave verum na 4 głosy i organy (1938)

Opery

  • La Fille de Roland (wyst. Paryż 1904)
  • Le Premier Glaire (wyst. Béziers 1908)
  • Mârouf, savetier du Caire (wyst. Paryż 1914)
  • Antoine et Cléopâtre (1916–1917)
  • L’appel de la mer (wyst. Paryż 1924)
  • Rolande et le mauvais garçon (1933, wyst. Paryż 1934)
  • Le Jeu de l’amour et du hasard (1948, wyst. Monte Carlo 1954)

Muzyka do filmów niemych

  • Le Miracle des loups (1924)
  • Joueur d’échecs (1925)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 268. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2902. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 588. ISBN 978-0-19-957854-2.
  4. ↑ Henri Benjamin Rabaud (LH/2253/8). Archives nationales. Site de Paris (www2.culture.gouv.fr)

Linki zewnętrzne

Dyrektorzy-dyrygenci Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej