Henri Édouard Prosper Breuil (28 lutego 1877 w Mortain, zm. 14 sierpnia 1961 w L’Isle-Adam) – francuski ksiądz, archeolog, antropolog i geolog. Znawca sztuki paleolitu i neolitu, zwłaszcza Francji, Hiszpanii i południowej Afryki. Twórca systemu chronologicznego młodszego paleolitu.
W 1895 dołączył do seminarium Saint-Sulpice[1]. W 1896 wziął udział w pierwszych wykopaliskach archeologicznych w Campigny[1]. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1900 otrzymując równocześnie pozwolenie na prowadzenie prac badawczych[1]. W 1901 był współodkrywcą rytów naskalnych w Les Combarelles[1]. Później brał udział w badaniach archeologicznych w Laugerie-Haute oraz w Teyjat[1]. Uzyskał tytuł docenta Uniwersytetu we Fryburgu[1]. Zajmował się chronologią okresu oryniackiego, doprowadzając do korekty ustaleń w tym zakresie[1]. Od 1910 roku profesor Institut de Paléontologie Humaine w Paryżu[1]. Wyodrębnił kultury abwilską, lewaluaską, klaktońską oraz tajacką[1]. Brał udział w ekspedycjach archeologicznych m.in. w Portugalii, Hiszpanii i Południowej Afryce[1]. W latach 1928–1947 profesor Collège de France. Członek Institut de France[1]. Autor około 500 prac, m.in. L'Afrique préhistorique (1933), La Préhistoire... (wyd. 2 1937), 400 Siècles d'art pariétal (1952)[1]. W 1958 odznaczony Komandorią Legii Honorowej oraz hiszpańskim Orderem Alfonsa X Mądrego.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l MichelM. Brézillon MichelM., Encyklopedia kultur pradziejowych, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1981, s. 33, ISBN 83-221-0143-0 .
Bibliografia
- Encyklopedia powszechna PWN, t. 1, Warszawa 1974.
