PROFILPELAJAR.COM

Henk Badings
Imię i nazwisko	Hendrik Herman Badings
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1907 ; Bandung
Pochodzenie	holenderskie
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1987 ; Maarheeze
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Henk Badings, właśc. Hendrik Herman Badings^[1]^[2] (ur. 17 stycznia 1907 w Bandungu na Jawie, zm. 26 czerwca 1987 w Maarheeze^[2]^[3]) – holenderski kompozytor.

Życiorys

Jego ojciec służył w armii kolonialnej Holenderskich Indii Wschodnich^[4]. Osierocony w dzieciństwie^[3]^[4]^[5], od 1915 roku mieszkał w Holandii^[1]^[3]^[5]. Poza lekcjami gry na skrzypcach nie otrzymał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego^[3]. Zgodnie z wolą swoich opiekunów, przeciwnych jego artystycznym zainteresowaniom^[4], rozpoczął studia geologiczne na Wyższej Szkole Technicznej w Delfcie, które ukończył w 1931 roku^[3]. Przez pewien czas pracował jako asystent instytutu paleontologii tej uczelni, odbywając kilka podróży badawczych po Europie^[1].

W latach 30. pobierał naukę kompozycji u Willema Pijpera, pozostał jednak w znacznej mierze muzycznym autodydaktą^[1]. Od 1934 do 1937 roku wykładał kompozycję i harmonię w konserwatoriach w Amsterdamie i Rotterdamie^[1]. Dyrektor Liceum Muzycznego w Amsterdamie (1937–1941) i Królewskiego Konserwatorium w Hadze (1941–1945)^[1]^[3]^[6]. W 1951 roku powołany na członka Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique^[1].

W 1956 roku założył w Eindhoven studio muzyki elektronicznej^[7]. Wykładał akustykę na Uniwersytecie w Utrechcie (1960–1964) oraz kompozycję w Staatliche Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie (1962–1972)^[6]. W 1962 i 1963 roku prowadził gościnnie kursy muzyki elektronicznej na University of Adelaide w Australii^[1]. Odznaczony Prix Italia za operę radiową Orestes (1954) oraz nagrodą im. J. Wagenaara za całokształt twórczości (1967)^[1].

Twórczość

Był płodnym kompozytorem, jego twórczość obejmowała większość gatunków muzycznych^[1]. Muzyka Badingsa mieści się w kanonach neoklasycyzmu, cechuje ją zwartość formy, a w dziełach symfonicznych kontynuacja linii wytyczonej przez Brahmsa, Regera i Hindemitha^[1]. Od początku lat 50. ważną część w jego twórczości zaczęła odgrywać muzyka elektroniczna, którą początkowo wprowadzał do utworów dramatycznych, a z czasem także czysto instrumentalnych^[1]^[2]. Eksperymentował z nowymi systemami dźwiękowymi^[1]^[2]. Opracował własną skalę z podziałem oktawy na 31 stopni^[1]^[2]^[3]^[7], a także posługiwał się strojem z interwałami harmonicznymi, nawiązującym do ludowej muzyki jawajskiej^[1].

Autor prac De hedendaagsche Nederlandse muziek (1936), Tonaliteitsproblemen in de nieuwe muziek (1951), Elektronische muziek (1957), Over 31-toon-stemming (1978)^[1]^[7].

Ważniejsze kompozycje

(opracowano na podstawie materiałów źródłowych: Encyklopedia Muzyczna PWM^[1], Historical Dictionary of Choral Music^[4] i Choral Music in the Twentieth Century^[5])

Symfonie

I symfonia, 1930
II symfonia na 16 instrumentów, 1932
III symfonia, 1934
IV symfonia, 1943
V symfonia, 1949
VI symfonia Psalmensinfonie z udziałem chóru, 1953
VII symfonia Louisville-Symphony, 1955
VIII symfonia Hannover-Sinfonie, 1956
IX symfonia na orkiestrę smyczkową, 1960
X symfonia, 1961
XI symfonia Sinfonia giocosa, 1964
XII symfonia Symphonische klankfiguren, 1964
XIII symfonia na orkiestrę dętą, 1966
XIV symfonia Symphonische triptiek, 1968

Uwertury

I Tragiczna, 1937
II Heroiczna, 1937
III Symfoniczna, 1942
IV Prolog symfoniczny, 1942
V uwertura, 1956
VI Irlandzka, 1961

Koncerty

4 koncerty skrzypcowe (I 1928, II 1933, III 1944, IV 1946)
2 koncerty na dwoje skrzypiec i orkiestrę (I 1954, II 1969)
koncert altówkowy, 1965
koncert na skrzypce, aktówkę i orkiestrę, 1965
2 koncerty wiolonczelowe (I 1930, II 1954)
2 koncerty fletowe (I 1956, II 1963)
koncert saksofonowy, 1951
koncert na fagot, kontrafagot i orkiestrę, 1964
2 koncerty fortepianowe (I 1940, II Atlantische dansen 1955)
2 koncerty na organy i orkiestrę (I 1952, II 1966)
koncert na harfę i orkiestrę kameralną, 1967

Opery

De Nachtwacht, wyst. Antwerpia 1950
kameralna opera buffa Liebesränke, wyst. Hilversum 1948
Martin Korda, D.P., wyst. Amsterdam 1960
opery radiowe Orestes (1954) i Asterion (1957)
opera telewizyjna Salto mortale (Salzburg 1959)

Balety

Balletto grotesco, wyst. Rotterdam 1939
Orpheus en Euridike, wyst. Amsterdam 1941
Joanna d’Arc, 1947

Utwory elektroniczne

balety Kain i Abel (wyst. Haga 1956), Variations électroniques (1957 jako muzyka filmowa, wyst. Salzburg 1961 pt. Marionetten), Evolutionen (wyst. Hanower 1956), Genèse (1958), Jungle (wyst. Amsterdam 1959), Die Frau von Andros (wyst. Hanower 1960)
Sonatina, 1955
Elektromagnetische Klangfiguren, 1959
Capriccio na skrzypce i taśmę, 1959
oratorium Jonah, 1962
Toccata I, 1964
Toccata II, 1964
Chaconne na trąbkę i taśmę, 1965
Pittsburgh Concerto na orkiestrę dętą, perkusję i taśmę, 1965
Genesis na chór mieszany, tenor, bas, perkusję i taśmę, 1967
Counterpoints na fortepian i taśmę, 1970

Inne utwory

Kantate II na sopran, chór kameralny i orkiestrę kameralną, 1937
Trois chansons bretonnes na chór mieszany, 1946
cykl 14 pieśni Maria na głosy solowe, chór mieszany, flet i wiolonczelę, 1947
Missa brevis na chór mieszany, 1946
oratorium Apocalypse na sopran, alt, tenor, bas, recytatora, chór mieszany i orkiestrę, 1948
Ballada na flet i harfę, 1950
Six Christmas Songs na chór żeński, 1950
Cavatina na flet altowy i harfę, 1952
Languetibus in purgatorio, 1959
Psalm 147 na chór dziecięcy, chór kameralny, chór i orkiestrę, 1959
Drie Lucebertliederen na chór męski i taśmę, 1964
Hymnus Ave Maris Stella na chór żeński i orkiestrę, 1965
Kantate VII (Ballade van die bloeddorstige Jagter) na głosy solowe, chór, orkiestrę i taśmę, 1970
St. Mark Passion na solistów, chór mieszany, orkiestrę i taśmę, 1971
Whitman Cantata na recytatora, chór i instrumenty dęte, 1973
Cinq poèmes chinois na chór mieszany, 1973
Requiem, 1978
Missa antiphonica, 1985

Ponadto liczne utwory kameralne na różne zestawy instrumentów, pieśni na głos i fortepian oraz głos i orkiestrę, muzyka teatralna i filmowa.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 162. ISBN 83-224-0113-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 69. ISBN 978-83-01-13410-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 41. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 26–27. ISBN 978-0-8108-5751-3.
↑ ^a ^b ^c Nick Strimple: Choral Music in the Twentieth Century. Pompton Plains: Amadeus Press, 2005, s. 73. ISBN 1-57467-074-3.
↑ ^a ^b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 46. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ ^a ^b ^c Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2019, s. 34. ISBN 978-1-5381-2297-6.