W czasie II wojny światowej był oficerem Wehrmachtu, walczył m.in. w Polsce. W 1946 podjął studia w zakresie teologii ewangelickiej na Uniwersytecie w Marburgu. Po okresie służby pastorskiej w parafiach w 1960 został duchownym odpowiedzialnym za sprawy publiczne w Kościele Ewangelickim Hesji i Nassau. Od 1964 został przewodniczącym związku parafii ewangelickich we Frankfurcie oraz proboszczem parafii im. Lutra w dekanacie Bornheim. W 1969 i 1976 został wybrany prezydentem kościelnym Kościoła Ewangelickiego Hesji i Nassau. W 1973 powierzono mu stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Kościoła Ewangelickiego Niemiec (reelekcja w 1979, funkcję tę pełnił do 1985).
Za dokonania na rzecz pojednania Niemców z narodami Europy Wschodniej, w tym z Polską, Senat Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nadał mu w 1974 tytuł doktora honoris causa[3].
