W okresie I wojny światowej była w Rzeszowie wybitnie aktywną działaczką w zakresie pomocy materialnej i sanitarnej na rzecz Legionistów Polskich[3]. Relacje i raporty z jej działalności ukazywały się wielokrotnie na łamach pisma „Głos Rzeszowski”, gdzie była określana jako wzbudzająca podziw dla jej odwagi i poświęcenia oraz o niespożytych zasługach[11], niezmordowana prezesowa[16], niewyczerpana w pomysłach inicjatorka[17] i nieustająca w pracy[18]. Swoimi działaniami ułatwiała legionistom ucieczkę z niewoli rosyjskiej oraz z internowania przez władze austriackie, za co była stawiana przed sądami rosyjskimi i austriackimi[3]. Podczas I wojny światowej była działaczką i od sierpnia do grudnia 1915 prezesem zarządu Schroniska dla Legionistów Polskich w Rzeszowie[19][11][20], które działało od 17 października 1915 do lipca 1918, mieściło się kolejno w siedzibie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w budynku przy ul. Zamkowej 6, a od połowy 1917 w budynku Towarzystwa Zaliczkowego przy ul. Sokoła[13][21][22]. W czasie wojny pełniła stanowisko prezesa (przewodniczącej) stacji posiłkowej Czerwonego Krzyża w Rzeszowie, działającej przy dworcu kolejowym[23][6], w ramach której kierowała ochotniczą pracą kobiet w sekcji szpitalnej oraz przy wyrobie papierosów w stacji posiłkowej[24]. Była prezesem[11] i wiceprezesem[25] Czerwonego Krzyża w Rzeszowie, działając przy ul. Lwowskiej[26] (w 1916 w ramach CK działała tzw. „stacja krzepienia”, niem. Lebestation[27]). Kierowała także powołanym w marcu 1916 Oddziałem (Komitetem) Pań Czerwonego Krzyża w Rzeszowie[28], prowadząc w nim sekcję wywiadowczą organizowała przesyłanie paczek polskim jeńcom wojennym w Rosji, we Włoszech, w Rumunii[10][29][30]. W 1916 została odznaczona austro-węgierskimZłotym Krzyżem Zasługi z koroną na wstędze Medalu Waleczności w uznaniu szczególnie patriotycznego i ofiarnego zachowania się wobec nieprzyjaciela (było to drugie z kolei odznaczenie przyznane jej podczas I wojny światowej)[11][31]. 27 marca 1917 została członkiem wydziału Galicyjskiego Stowarzyszenia Czerwonego Krzyża w Rzeszowie[13], a 29 marca 1917 została wybrana we Lwowie do wydziału Krajowego Stowarzyszenia „Czerwonego Krzyża”[32]. We wrześniu 1917 z inicjatywy Heleny Vasku oraz płk. Łączyńskiego zapowiedziano otwarcie schroniska dla biednych żołnierzy w Rzeszowie[33], a 24 listopada 1917 została tam otwarta gospodarza dla żołnierzy[18]. Została zastępcą przewodniczącego Komitetu „Tygodnia Opieki Legionowej” w Rzeszowie, zorganizowanego w sierpniu 1917[34][35]. Na początku 1918 działała w Komitecie Książęco-Biskupiego Komitetu Krakowskiego (K. B. K.) w Rzeszowie[36] i została członkiem wydziału[37]. 24 lutego 1918 została wybrana prezesem koła stowarzyszenia podczas odbytego wówczas Wiecu Kobiet w Rzeszowie[38].
W chwili odzyskania przez Polskę niepodległości kierowana przez Vascu stacja posiłkowa przy dworcu kolejowym (dotychczas niem. Verköstigungsstation) rozkazem Wojskowej Komendy Załogi w Rzeszowie z dniem 21 listopada 1918 przeszła pod zarząd polskiej stacji posiłkowej[39]. W 1919 działała także na rzecz Białego Krzyża w Rzeszowie[40]. W 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej pracowała w szpitalu wojskowym[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie II Rzeczypospolitej pełniła funkcję prezesa oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[3]. Na przełomie 1923/1924 została członkiem Komitetu Powiatowej Ligi Obrony Powietrznej Państwa w Rzeszowie[41]. 2 maja 1923 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[42][43][44][45][3]. Zgodnie z testamentem dr. Henryka Hanasiewicza[1], na przełomie lat 20./30. zasiadła w komitecie uruchomienia Szpitala im. Dzieciątka Jezus w Rzeszowie[46] oraz była członkiem kuratorium Przytułku Dzieciątka Jezus w Rzeszowie[47].
Zawodowo była sądowymtłumaczem przysięgłym[3]. Ogłosiła przekłady z języka francuskiego, niemieckiego, włoskiego, angielskiego[3]. Publikowała także w prasie[3]. Pod koniec lat 30. przebywała w Truskawcu[3].
Po wybuchu II wojny światowej mieszkała na Łyczakowie we Lwowie (prawdopodobnie przy ul. Paulinów lub Leśnej), a jej dom stał się wówczas konspiracyjnym lokalem, w którym wyrabiano fałszywe dokumenty i ukrywały się osoby poszukiwane przez Sowietów; według niepotwierdzonych informacji zginęła wraz z mieszkańcami jej domu w 1940 podczas obławy NKWD[48].
.jpg)