Urodziła się 2 lutego 1888 w Terespolu[1]. W dzieciństwie została adoptowana przez osiadłych w Zakopanem Olgę i Juliana Zubczewskiego, który był dyrektorem[2][3] seminariów nauczycielskich w Tarnopolu[4], Rzeszowie[2][3]. Jej przyrodnim bratem był rtm. Stefan Zubczewski (ur. 1893)[5][6]. W 1898 u Zubczewskich zamieszkał uczeń I klasy Władysław Sikorski. W 1899 wszyscy przenieśli się do Lwowa[7], gdzie J. Zubczewski został dyrektorem Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego we Lwowie[2].
W 1909 Władysław Sikorski podjął pracę w departamencie budowli wodnych Namiestnictwa we Lwowie[8]. W tym samym roku oboje wzięli ślub[9]. 2 marca 1912 urodziło się ich jedyne dziecko – córka Zofia[10]. W okresie od 16 grudnia 1922 do 26 maja 1923 i od 30 września 1939 do 4 lipca 1943 Sikorski sprawował funkcję premiera.
W czerwcu 1963 trwały przygotowywania do obchodów 20. rocznicy śmierci gen. Sikorskiego. Kiedy prasa w Londynie zamieściła program uroczystości, Helena Sikorska wystosowała list do gen. Władysława Andersa, w którym stwierdziła, że nie życzy sobie, aby składał kwiaty i przemawiał nad grobem jej męża, gdyż jej zdaniem przyczynił się on do śmierci Sikorskiego[11].
Śmierć i pogrzeb
Helena Sikorska zmarła 1 lutego 1972 w Leatherhead[12]. Pierwotnie tam została pochowana[12]. Chciała być pochowana u boku rodziców w Zakopanem. Ostatnią wolę Sikorskiej spełnił jej szwagier – major Marceli Kycia, który mieszkał w Londynie. Dzięki przychylności władz PRL i pomocy szefa URM-uJanusza Wieczorka[13], Marceli Kycia mógł przyjechać z prochami Heleny Sikorskiej do Polski. Służba Bezpieczeństwa, wiedząc, że na uroczystościach mają pojawić się delegacje z kraju i emigracji, obawiała się przerodzenia się pogrzebu w demonstrację polityczną, dlatego kontrolowała zarówno przygotowania, jak i sam przebieg pogrzebu. 7 lipca 1972 opracowano szczegółowy plan operacji: w razie potrzeby przemówienia miały być nagrywane na taśmach magnetofonowych, a zdjęcia fotograficzne miały udokumentować przemarsz konduktu i uroczystości. SB obawiały się ewentualnego przemówienia sufragana krakowskiegoJuliana Groblickiego. Prochy Heleny Sikorskiej zostały pochowane w sobotę 8 lipca 1972 w grobowcu rodzinnym Juliana i Olgi Zubczewskich na Nowym Cmentarzu w Zakopanem[2][14]. W uroczystościach żałobnych uczestniczyło trzech biskupów, a ze strony władz cywilnych brał udział przewodniczący Prezydium MRN, Lech Bafla[13]. Nad grobem przemawiał m.in. gen. Mieczysław Boruta-Spiechowicz[13][15]. W późniejszych latach w grobowcu Sikorskich (kw. M1-7-8)[16] spoczął także mjr Marceli Kycia[14].
Grób Heleny Sikorskiej na Nowym Cmentarzu w Zakopanem
↑W. Korpalska: Władysław Eugeniusz Sikorski. Biografia polityczna. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1981, s. 15-16.
↑P. Wróbel, Władysław Sikorski, premier Rzeczypospolitej 16 XII 1922 - 26 V 1923 w: Prezydenci i premierzy Drugiej Rzeczypospolitej, red. A. Chojnowski, Wrocław-Warszawa-Kraków, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1992, s. 188.
