Helena z Latkowskich Rudzińska urodziła się w Moskwie, w patriotycznej rodzinie Michała, chirurga-ortopedy, działacza niepodległościowego i pułkownika Wojska Polskiego; przed odzyskaniem niepodległości lekarza ziemskiego w Kościechowicach (gub. mohylewska), oraz Julii z Czyżów, bibliotekarki. Miała starszą siostrę Julię i młodszego brata Michała (ur. 1911)[1].
W czasie okupacji niemieckiej Helena Latkowska nadal przebywała w Warszawie. Uczestniczyła w tajnym nauczaniu, zorganizowanym przez szkołę i działała w ZWZ. Została zaprzysiężona w styczniu 1940 roku. Przysięgę odebrała Emilia Malessa ps. „Marcysia”, odpowiedzialna w ZWZ za łączność z zagranicą. Wydział Łączności z Zagranicą Komendy Głównej ZWZ-AK (kryptonimy Wydziału: Zenobia Łza, Załoga, Zagroda), którym kierowała „Marcysia”, zapewniał łączność pocztowo-kurierską ze sztabem Naczelnego Wodza, rządem polskim w Londynie i ośrodkami emigracyjnymi w różnych krajach Europy[2][8].
Działalność Heleny Latkowskiej w komórce „Marcysi” rozpoczęła się od przygotowywania przesyłek dla kurierów w punkcie kontaktowym w rodzinnym domu na Pięknej, wkrótce jednak była zmuszona zmienić nazwisko i adres – przeniosła się na ul. Padewską 5 jako Żukowska. W nowym mieszkaniu zorganizowano archiwum Wydziału Łączności i pracownię „wycieniania” przesyłanych filmów[9][a]. W końcu 1940 roku „Heli” powierzono funkcję kierowniczki działu technicznego (zadania: przygotowanie poczty kurierskiej, w tym kontakt z szyfrantami, organizacja skrytek i pracowni fotograficznych, prowadzenie archiwum poczty), a w 1941 roku została zastępczynią kierowniczki Wydziału.
14 września 1943 roku zawała małżeństwo z Andrzejem Rudzińskim, również żołnierzem AK.
Na początku 1944 roku w kierownictwie „Zagrody” znalazł się agent Gestapo (ps. Jarach) – nastąpiły aresztowania, osoby zdekonspirowane wyjechały poza Warszawę. Helena Rudzińska nie została rozpoznana i nadal, w znacznie osłabionym zespole, prowadziła dział łączności. Po wybuchu powstania była kierownikiem łączników oraz zastępcą kierownika kancelarii batalionu szturmowego kpt. Kazimierza Bilskiego. Niedługo przed kapitulacją zachorowała na tyfus. Wyjechała z Warszawy wraz z ludnością cywilną (z matką, siostrą i jej córkami), poprzez obóz w Pruszkowie[2][b].
Po kilku miesiącach ukrywania się we wsi Błotna koło Koniecpola nawiązała w Krakowie kontakt z „Marcysią”. Została zwolniona z przysięgi i wróciła do Warszawy[2].
Za działalność w Armii Krajowej Helena Rudzińska otrzymała stopień porucznika czasu wojny.
Okres powojenny
Grób Andrzeja i Heleny Rudzińskich na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
W latach 1945–1947 Helena Rudzińska pracowała w Zarządzie Miejskim Warszawy jako zastępca kierownika Wydziału Opieki nad Matką i Dzieckiem (Resort Zdrowia i Opieki Społecznej), potem przestała pracować zawodowo. Zajmowała się dzieckiem oraz intensywnie dokumentowała historię Powstania, a zwłaszcza działalności Wydziału Łączności z Zagranicą. Napisała m.in.[2]:
↑Wycienianiem nazywano obróbkę filmów, zmierzającą do otrzymania filmu jak najcieńszego, bez utraty czytelności tekstu lub obrazu. Równocześnie musiała być zachowana taka wytrzymałość, aby było możliwe np. zwinięcie filmu i jego umieszczenie w skrytkach, np. między warstwami papierosowej cygarniczki. Różnorodne przesyłki tego rodzaju przygotowywał w Zalesiu DolnymWacław Radwan (ps. „Profesor”), artysta grafik, profesor ASP [Helena Rudzińska, „Na kurierskich szlakach”].
↑Andrzej Rudziński został jeńcem w Oflag VII A Murnau (wrócił do Warszawy w 1945 roku), Emilia Malessa uciekła z transportu do obozu.
↑Wanda Terlecka: Jakubowska Anna (1875–1948). W: Polski Słownik Biograficzny. T. X (1962–1964). Wrocław Warszawa Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wyd. PAN, 1962–1963, s. 380.
