HMAS Stalwart – brytyjski, a następnie australijski niszczyciel z końca I wojny światowej i okresu międzywojennego, jedna z 67 zbudowanych jednostek typu S. Okręt został zwodowany 23 października 1918 roku w stoczni Swan Hunter w Wallsend, a w skład Royal Navy wszedł w kwietniu 1919 roku. W czerwcu 1919 roku niszczyciel wraz z czterema bliźniaczymi jednostkami został nabyty przez Australię i wszedł do służby w Royal Australian Navy 27 stycznia 1920 roku. Okręt został skreślony z listy floty 1 grudnia 1925 roku i sprzedany na złom 4 czerwca 1937 roku, a następnie jego kadłub został zatopiony 22 lipca 1939 roku.
Projekt i budowa
Projekt niszczycieli typu S był niewielką modyfikacją wcześniejszych okrętów typu R[1][2] . W przeciwieństwie do budowanych od 1916 roku niszczycieli typu W nowe okręty były tańsze i szybsze o 2 węzły, a ich czas budowy był krótszy[1][3] .
HMS[a] „Stalwart” zbudowany został w stoczni Swan Hunter w Wallsend (numer stoczniowy 1087)[4][5] . Stępkę okrętu położono w kwietniu 1918 roku, zwodowany został 23 października 1918 roku, a całkowity czas budowy wyniósł 1 rok[3] [6].
Dane taktyczno-techniczne
„Stalwart” był niszczycielem o długości całkowitej 84,1 metra, szerokości 8,1 metra i zanurzeniu 2,7 metra[3] [4]. Wyporność normalna wynosiła 1075 ton, zaś pełna 1225 ton[3] [b]. Siłownię okrętu stanowiły dwa zestawy turbin parowych Brown-Curtis o łącznej mocy 27 000 KM, do których parę dostarczały trzy kotły Yarrow[3] [4]. Prędkość maksymalna napędzanego dwoma śrubami okrętu wynosiła 36 węzłów[4][7]. Okręt zabierał zapas 301 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 2750 Mm przy prędkości 15 węzłów[2] [3] [c].
Główne uzbrojenie artyleryjskie okrętu składało się z trzech pojedynczych dział kalibru 102 mm (4 cale) QF Mark IV L/40[3] [6]. Broń przeciwlotniczą stanowiło pojedyncze dwufuntowe działko przeciwlotnicze Vickers kal. 40 mm L/39 Mark VIII[3] [6]. Uzbrojenie uzupełniało pięć karabinów maszynowych, w tym cztery Lewis[6]. Broń torpedową stanowiły dwa podwójne aparaty kal. 533 mm (21 cali)[3] [4]. W celu zwalczania okrętów podwodnych niszczyciel wyposażono w dwa miotacze i jedną zrzutnię bomb głębinowych[3] [6].
Załoga okrętu składała się z 90 oficerów, podoficerów i marynarzy[4][6].
Służba
Okręt został przyjęty w skład Royal Navy w kwietniu 1919 roku, otrzymując numer taktyczny F4A[8][d]. W czerwcu 1919 roku jednostka (wraz z bliźniaczymi niszczycielami „Success”, „Swordsman”, „Tasmania” i „Tattoo”) została zakupiona przez rząd Australii[8][9]. Do służby w Royal Australian Navy okręt wszedł 27 stycznia 1920 roku pod nazwą HMAS[e] „Stalwart”, otrzymując numer taktyczny H14[6][8]. Okręt został skreślony z listy floty 1 grudnia 1925 roku, a następnie sprzedany na złom 4 czerwca 1937 roku[4][6]. Pozbawiony cennych materiałów kadłub został zatopiony 22 lipca 1939 roku[5] .
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
